Uèi fa 770 ans de la tragèdia de Montsegur. Amb l’extermini del darrièr nuclèu de resisténcia catara e la cremada de 200 personas, los franceses pensèron que metián tanben la lausa sul cavòt de la nacion occitana. Cèrtas, los occitans èrem pas encara eliminats, mas la conquista de la màger part de nòstre territòri èra un fach consumat e lo país de la lenga d’òc intrava dins un tunèl long e escur, qu’encara i sèm. De fach, çò que los franceses podián pas imaginar alavetz, e quitament pas tanpauc long de tot aquel temps, es que la nacion occitana restariá vivas 770 ans puèi.
 
Mai de sèt sègles après los occitans sèm pas solament vius, mas la nòstra consciéncia nacionala a avançat significativament dins los darrièrs decennis. Lo país foguèt al bòrd de la liquidacion, mas se recupèra. I a mai d’escòlas occitanas que jamai, mai de candidats electorals occitanistas que jamai e mai de mèdias en occitan que jamai. E d’aicí un decenni tot aquò se serà multiplicat. Vaquí lo melhor revenge de las victimas de Montsegur e de totes los autres endreches ont los franceses nos massacrèron.
 
I a ongan una novetat que la còla de Jornalet volèm saludar. Una associacion civica de Fois a decidit tanben de rendre omenatge, a Montsegur, a totes los occitans que foguèron assassinats en la guèrra que França liurèt contra Alemanha e que foguèt coneguda amb lo nom de Primièra Guèrra Mondiala. Lo govèrn republican decidiguèt, per accelerar la destruccion e l’alienacion occitana, d’emplegar los joves del país coma carn de canon dins lor estupida guèrra de trencadas. Mas, en aquel temps, capitèron pas tanpauc, ja que sèm encara aicí. Rendre omenatge als mòrts occitans de la Primièra Guèrra Mondiala es, doncas, tanben un biais d’establir un fil menaire amb los resistents de Montsegur. Endavant!