“Davant la persecucion, tota persona a drech de cercar asil e de beneficiar de l’asil en d’autres païses”, çò ditz l’article 14.1 de la Declaracion universala dels dreches de l’òme, que uèi l’Union Europèa a començat de violar en expulsant de refugiats de Grècia cap a Turquia. Los lidèrs de l’UE convenguèron divendres passat amb Turquia que totas las personas arribadas de manièra irregulara a las illas grègas i serián deportadas. La contrapartida per Turquia serà una assisténcia economica, una liberalizacion dels visats e un reprochament de l’UE, aquela UE de las reduccions budgetàrias e de l’austeritat qu’ara vòl donar 3 miliards d’èuros a Turquia per se desbarrassar dels refugiats.
 
La cap del Partit Verd Europèu, Ska Keller, aviá ja avertit los caps europèus qu’aquel acòrdi significava “trencar la lei internacionala, la lei europèa, e çò qu'es pièger, los principis fondamentals de l'umanitat”. “Cossí podètz trobar lo sòm pendent la nuèch?”, lor diguèt. Mas lor reaccion foguèt simplament de cercar una solucion juridica per poder menar a bon tèrme aquelas deportacions. Podèm, doncas, conclure que sabon çò que fan e  que son plenament conscients qu’an trencat la lei internacionala, la lei europèa e, çò qu’es piéger, los principis fondamentals de l’umanitat. Un dels trucs legals que l’an emplegat los caps d’estat europèus es de declarar que Turquia es un “país segur”. Mas aquel “país segur”, conegut per aver reprimit amb duretat los curds, e per aver boicotat la patz amb lo PKK, ara ataca quitament de civils, secuta e bombarda de vilas curdas, tant dins son territòri coma dins los estats iraquian e sirian. En mai d’aquò, l’estat turc cèrca d’illegalizar lo partit curd, qu’es la tresena fòrça del parlament estatal, e remanda de refugiats en Siria.
 
Los refugiats son de personas umanas que fugisson la paur. Eles an freg, set e fam mas çò que cèrcan en Euròpa es pas de calor, ni d’aiga nimai de mangiscla mas una vida amb dignitat e sense paur que respècte los dreches umans. Es a dire que son en cèrca de valors que las autoritats de l’Union Europèa las presican amb ipocrisia.
 
A la fin d’agost denonciàvem dins un editorial l’incapacitat d’Euròpa per afrontar de manièra conjoncha la crisi dels refugiats. Criticàvem pas, alavetz, l’Union Europèa nimai la Comission Europèa, mas los estats que, amb tot l’egoïsme del Mond, refusèron de trabalhar ensems. Mas ara, Euròpa a passat l’òsca. La nefasta comission Barroso que cediguèt tot lo poder als govèrns dels estats a destruch lo projècte comun, se n’i aviá un. E ara la cruseltat e lo cinisme de l’Union Europèa nos espantan e nos orrifican.