“L’unitat scientifica de l’espanhòl, del francés e de l’italian es pas mesa en question”, çò ditz en occitan lo lingüista galèc Antonio Molexón Domínguez dins son entrevista que publicam dins aqueste jornal. Es totjorn l’unitat de las lengas minorizadas qu’es mesa en question per d’organismes al servici de l’empèri que cèrca de destruire aquelas lengas. Coma d’autras lengas minorizadas e menaçadas, l’occitan subís qualques temptativas de secessionisme lingüistic: en gascon, en auvernhat e en provençal. De còps tanben en niçard, mas de manièra pus vaga. Ne parlava Domergue Sumien dins Jornalet en junh de 2014.
 
Las divisions administrativas de l’estat francés son un autre atemptat contra la nòstra lenga, la nòstra cultura e quitament la nòstra istòria. S’agís de divisions arbitràrias que seguisson de critèris geostrategics. Normalament trencan los parçans istorics e culturals del país, e an portat una revirada a la vision occitana del territòri. Per exemple, la region qu’a pres lo nom d’Occitània conten de tròces importants de Gasconha, de Guiana e de Lengadòc, e quitament de bocins tot petits de Castanhau e de Carladés en Auvèrnhe e l’extrèm occidental del Comtat Venaicin en Provença. En mai d’aquò compta amb un extrèm tot petit de Sèrras d’Agenés, e partís las encontradas del Bas Armanhac, d’Aubrac, de Marjarida e de la Cevena Lengadociana.
 
Per tant, cresèm qu’es pas gaire judiciós d’afirmar publicament qu’aquela “region administrativa recampa lo 90% de l’Occitània istorica”, coma o faguèt lo president de Convergéncia Occitana, segon çò que podiam legir dins La Setmana. Aquela afirmacion seguís una interpretacion personala de l’origina del tèrme “Occitània” que met en question lo movement occitanista dels darrièrs cinquanta ans e que poiriá alimentar las tèsis del secessionisme lingüistic mençonat dins lo primièr paragraf d’aqueste editorial. En un moment que lo combat occitanista es a recular e pèrd de mai en mai d’influéncia a causa de sa fragmentacion, es important de bastir d’estrategias d’unitat e non pas de division. Lo fach qu’aquela region aja pres lo nom de tot lo país, pòt èsser una escasença màger per un combat politic de portada nacionala. Tant la region citada coma lo movement occitanista de la rèsta del territòri occitan se devon engatjar a trabalhar ensems per difondre lo sentiment d’occitanitat, la coneissença de la cultura pròpria del país e l’enveja de recuperar la lenga e de la far viure.
 
Per exemple, defendre a l’ora d’ara l’occitan a Marselha —la vila pus granda d’Occitània— es un acte d’eroïsme. E es per aquela rason que volèm saludar l’enòrme trabalh que lo realiza l’Ostau dau País Marselhés (OPM) amb sa difusion de la lenga e la cultura occitanas e dins l’encastre de l’interculturalitat e la diversitat culturala del país nòstre, coma o revendicàvem dins l’editorial de la setmana passada. En mai d’aquò, volèm saludar tanben l’accion de dos militants qu’a títol individual e fòra l’OPM menaràn a bon tèrme lo 17 de decembre que ven davant lo Musèu de las Civilizacions d’Euròpa e de la Mediterranèa per i revendicar l’occitan. Se los poiriam jónher e sosténer? S’anam a Marselha lo 17 de decembre que ven?