I a de grands clubs de fotbòl amb tradicion obrièra (West Ham United), comunista (Ligorna), de supòrt als pòbles sens estat (Barça, Athletic de Bilbao, Celtic); e d’autres amb de sectors de suportaires antifaissistas (Bukaneros del Rayo, Celtarras a Vigo), mas lo club de fotbòl alternatiu per excelléncia es sens dobte lo del pòrt d’Amborg. A mai de 500 clubs de suportaires per tot lo Mond —en Catalonha lo St. Pauli Fanclub Catalonha, qu’apond l’independentisme a las valors pròprias del club— que son una mòstra viva del biais de far e de l’activitat que representan.

Lo luòc mai conegut d’Amborg es lo que s’articula a l’entorn a la Reeperbahn, l’avenguda que travèrsa lo quartièr paure de la vila, mas tanben lo brèç de la cultura punk, esqüat, ecologista, anarquista... A cinc minutas en se passejant se tròba Millerntor, l’estadi d’un club de fotbòl fòrça especial.
 
L’FC Sankt Pauli, “los piratas”, foguèt fondat al començament del sègle XX, mas arriba pas de jogar a la primièra division fins en l’an 1977. A la mitat dels ans 80 comença la siá granda transformacion. Coma l’Amborg SV —l’autra esquipa de la vila malgrat qu’ara aja son estadi en defòra— èra lo club preferit dels ultras d’extrèma drecha, qualques seguidors que se volián pas mesclar dins las grasas amb de nazis e de racistas optèron per sosténer lo Sankt Pauli. Pauc a cha pauc, de faiçon espontanèa, s’i incorporèron de joves socialistas, comunistas, anarquistas, punks, esqüataires… que proliferavan dins lo quartièr. En 10 ans passèt dels 1500 espectators abituals a mai de 20 000 a cada partida per emplir lo terren.
 
Lo Sankt Pauli foguèt lo primièr club qu’enebiguèt explicitament los simbòls faissistas, racistas e sexistas e l’hooliganisme dins l’estadi, e tanben lo sol club a se declarar antiracista, antisexista e antiomofòb dins los sieus estatuts. Propagator de valors coma la justícia, lo respècte e l’egalitat, es estat engatjat amb de campanhas solidàrias coma la nomenada “Viva con agua de Sankt Pauli” (Vivètz amb d’aiga de Sankt Pauli), per fornir de fonts d’aiga a las escòlas mairalas de Cuba. Los sieus suportaires an promogut lo movement antifaissista mondial Alerta Network! dels amators del fotbòl antixenofòbs e antiracistas.
 
Totas aquelas valors se vivon intensament pendent cada partida dins las grasas, ont podèm trobar lo percentatge mai grand de femnas qu’assistisson a quin terren de fotbòl que siá. Quand sortisson los jogaires, se sona totjorn la cançon Hells Bells d’AC/DC, e lo camp s’emplís de bandièras marron (la color de la camiseta), piratas, del Che Guevara, e de tot tipe de pancartas revendicativas. Tot aquò a ocasionat qualques incidents amb de grops d’extrèma drecha e amb de suportaires neonazis, sustot d’esquipas de l’anciana Alemanha de l’èst just après la siá absorcion, e tanben amb l’autra esquipa metropolitana, l’Amborg SV (HSV).
 
D’autras circonstàncias mòstran tanplan çò qu’a d’especial aquela esquipa. Los suportaires adoptèron de manièra espontanèa la bandièra pirata coma imatge del club, pr’amor qu’es un simbòl de revòlta e pr’amor del ligam de la bandièra amb la mar, vist que Sankt Pauli se tròba dins una vila e un quartièr portuaris. L’ancian president del club, Corny Littman, es un actor de teatre conegut, militant ecologista e omosexual declarat, un cas unic dins lo mitan masclista del fotbòl. Un dels jogaires mai carismatics, ara a la retirada, lo portièr Volker Ipss, viviá dins un esqüat del quartièr e collaborava amb de projèctes per lo Nicaragüa sandinista. Fòrça grops de musica an consagrat de tèmas al club. En 1996 s’editèt lo CD L’FC Sankt Pauli es colpable que siá coma soi, una compilacion de cançons de bandas rock e punk.
 
Fòrça decisions se prenon en assemblada. Per exemple, se faguèt retirar de l’estadi la publicitat amb d’imatges sexistas de femnas. Lo quite lo nom de l’estadi foguèt cambiat quand se descobriguèt que l’èx-president Wilhelm Koch —lo nom qu’aviá l’estadi— èra estat membre del partit nazi.
 
La sason passada, l’FC Sankt Pauli davalèt en segonda division. Es malaisit de subreviure dins un Mond economicament tan salvatge, mas l’estadi a contunhat de s’emplir a cada partida e, sustot, los suportaires mantenon aquela mescla de fèsta e d’engatjament politic e social que representa çò qu’es d’èsser suportaire d’aquel club.
 
 
L’FC Sankt Pauli Fanclub Catalonha, antifaissista e independentista, es lo club oficial dels suportaires en Catalonha. Denóncian la venda de l’esséncia dels clubs a las multinacionalas
 
En Catalonha i a tanben un club oficial d’amators del Sankt Pauli. Amb gaireben un centenat de sòcis, dempuèi 2010 se son pas jamai arrestats d’organizar d’activitats per tot lo territòri.
 
Ne rescontram tres d’elas, l’Adriana, la Judith e l’Esteve, e nos transmeton sul pic aquela passion que sentisson pel club e per sas idèas: “Es un encadenament sens fin. Fasèm d’expausats pertot, dins de locals independentistas, d’atenèus libertaris. Un còp per an organizam una granda amassada e un torneg popular de fotbòl antifaissista”. Sens anar mai luènh, fa qualques jorns a Tarragona, dins las Jornadas Antifaissistas organizadas per Arran jol lèma “Lo faissisme avança s’òm lo combat pas”, faguèron una charrada sus “Antifaissisme e fotbòl”.
 
“Al delà de las ideàs del club, nosautres sèm explicitament independentistas. Cada an anam almens un còp a Millerntor, e perdèm pas l’escasença que se veja plan las nòstras esteladas!” [bandièras catalanas intependentistas amb una estela]. “Fasèm conéisser aicí las valors del fotbòl associadas a Sankt Pauli, e difondèm endacòm tot çò que se passa en Catalonha”.
 
Lo club es pas tanpauc alien a las revendicacions dels pòbles e de las culturas. Lo Sankt Pauli es afrairat amb lo Celtic de Glasgow e, per exemple, en 2006 foguèt sedença de la FIFI Wild Cup, un campionat del Mond de nacions non reconegudas per la FIFA.
 
Un dels lèmas del fan club es “Òdi al fotbòl modèrne”, comprés coma l’abduccion del fotbòl pel capitalisme mai salvatge (negòcis, societats anonimas, multimilionaris...) que ne despersonaliza la natura e l’esperit. La denóncia de la venda dels clubs als interèsses de las televisions, als shèics e mafioses russes, los oraris de las partidas, lo prètz dels bilhets, lo tractament dels suportaires populars, etcetèra, es l’objectiu prioritari de lors activitats.
 
 
 
 
Francesc Poblet
Traduccion de l’article publicat dins lo setmanièr catalan La Directa, nº 318