Es amb dolor qu’informam que Joan Pèire Belmon es mòrt de malautiá ièr divendres 25 de setembre a l’atge de 63 ans.
Èra un amic.
Segur que lo coneissiatz. En Provença èra l’òme occitan de l’audiovisual. Foguèt presentaire e productor de Vaquí, l’emission en lenga occitana de France 3 Méditerranée, pendent 20 ans. Abans èra estat òme de ràdio e aviá trabalhat fòrça temps a France Bleu Vaucluse. A Ràdio Vaucluse aviá inventat lo concèpte Escapadas, e a Vaquí aviá seguit amb son modèl de magazine itinerant, per tota Provença e endacòm mai.
“Car cantam que per vautres, ò pastres e gents dei mas!”, aviá dich Mistral en 1859. Belmon, mai que de cantar los pastres, s’estimèt mai de lor balhar la paraula. Balhèt la paraula a de pastres, a de gents divèrsas de mases divèrses, a de traçaires de murs de pèira seca, a de cantaires, a de musicians, a d’arquitèctes, a de poètas, a d’industrials, a de cineastas, a d’occitanofils, a de romancièrs... Belmon dediquèt sa vida a balhar la votz e a difusar la votz occitana dels autres.
Belmon èra pas d’aqueles jornalistas que s’entendon parlar. Sabiá totjorn qu’El èra pas lo coprotagonista de l’entrevista. Sabiá que l’entrevista èra totjorn al servici de l’autre.
Belmon èra pas d’aqueles occitanistas, provençalistas, istas de quina que siá sòrta... que se realizan dins la garrolha. Foguèt un òme d’esperit, respectuós amb totes e respectat per totes. Uèi es plorat dins d’escriches en grafia classica e en grafia de Mistral. Pròva que foguèt un òme d’esperit que frequentèt los òmes d’esperit.
En 2013 Belmon aviá pres la retirada, e decidiguèt de dedicar son temps e son vam a la lenga occitana. Per qué cambiar? Foguèt elegit a la presidéncia del CÈP d’Òc, Centre d’Estudis de la Paraula d’Òc, organisme que trabalha per la lenga occitana per mejan de l’audiovisual, creat a l’iniciativa del Felibritge, l’Institut d’Estudis Occitans e Parlaren.
Nos èrem coneguts a Barcelona, quand venguèt far un reportatge per Vaquí a prepaus de “La lenga d’òc a Barcelona”. En febrièr de 2014 lo Joan Pèire, lo CÈP d’Òc, nos convidèron a ieu e a Ferriòl Macip a parlar de Jornalet e de l’estatut de las lengas catalana e occitana en Catalonha Sud. Presentava Joan Pèire Belmon. Òm lo sentissiá un pauc estranh, tot assomat, èra mai important l’entrevistaire que los entrevistats.
Ièr avèm perdut un amic.
Ièr avèm perdut un òme important.
Manèl Zabala
—Aquò d’Aquí: Écran noir pour Joan-Pèire Belmon
— France 3: Une voix provençale s'est tue, Jean-Pierre Belmon est décédé
— France Bleu: Disparition de Jean-Pierre Belmon, l'une des grandes voix du Vaucluse et de la Provence
Èra un amic.
Segur que lo coneissiatz. En Provença èra l’òme occitan de l’audiovisual. Foguèt presentaire e productor de Vaquí, l’emission en lenga occitana de France 3 Méditerranée, pendent 20 ans. Abans èra estat òme de ràdio e aviá trabalhat fòrça temps a France Bleu Vaucluse. A Ràdio Vaucluse aviá inventat lo concèpte Escapadas, e a Vaquí aviá seguit amb son modèl de magazine itinerant, per tota Provença e endacòm mai.
“Car cantam que per vautres, ò pastres e gents dei mas!”, aviá dich Mistral en 1859. Belmon, mai que de cantar los pastres, s’estimèt mai de lor balhar la paraula. Balhèt la paraula a de pastres, a de gents divèrsas de mases divèrses, a de traçaires de murs de pèira seca, a de cantaires, a de musicians, a d’arquitèctes, a de poètas, a d’industrials, a de cineastas, a d’occitanofils, a de romancièrs... Belmon dediquèt sa vida a balhar la votz e a difusar la votz occitana dels autres.
Belmon èra pas d’aqueles jornalistas que s’entendon parlar. Sabiá totjorn qu’El èra pas lo coprotagonista de l’entrevista. Sabiá que l’entrevista èra totjorn al servici de l’autre.
Belmon èra pas d’aqueles occitanistas, provençalistas, istas de quina que siá sòrta... que se realizan dins la garrolha. Foguèt un òme d’esperit, respectuós amb totes e respectat per totes. Uèi es plorat dins d’escriches en grafia classica e en grafia de Mistral. Pròva que foguèt un òme d’esperit que frequentèt los òmes d’esperit.
En 2013 Belmon aviá pres la retirada, e decidiguèt de dedicar son temps e son vam a la lenga occitana. Per qué cambiar? Foguèt elegit a la presidéncia del CÈP d’Òc, Centre d’Estudis de la Paraula d’Òc, organisme que trabalha per la lenga occitana per mejan de l’audiovisual, creat a l’iniciativa del Felibritge, l’Institut d’Estudis Occitans e Parlaren.
Nos èrem coneguts a Barcelona, quand venguèt far un reportatge per Vaquí a prepaus de “La lenga d’òc a Barcelona”. En febrièr de 2014 lo Joan Pèire, lo CÈP d’Òc, nos convidèron a ieu e a Ferriòl Macip a parlar de Jornalet e de l’estatut de las lengas catalana e occitana en Catalonha Sud. Presentava Joan Pèire Belmon. Òm lo sentissiá un pauc estranh, tot assomat, èra mai important l’entrevistaire que los entrevistats.
Ièr avèm perdut un amic.
Ièr avèm perdut un òme important.
Manèl Zabala
—Aquò d’Aquí: Écran noir pour Joan-Pèire Belmon
— France 3: Une voix provençale s'est tue, Jean-Pierre Belmon est décédé
— France Bleu: Disparition de Jean-Pierre Belmon, l'une des grandes voix du Vaucluse et de la Provence
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Manèl Zabala, Zabala d'Aute cognòm 'gascon' que pas an bric que veir damb era cultura basca ne eth basco (ironia). Sèigui era mòrt d'aguest òme (Joan Pèire Belmon)...
Adiu, òme de camba
Joan-Peire, per ièu, seras tojorn l’òme de camba.
Aquelas doas cambas, aquela de la femna e aquela del vin.
Aquelas doas cambas, aquela de de l’òccitanitat e aquela de l’Òccitania
Aquelas doas cambas, aquela de la Provença maritima e aquela de la Gasconha bordalesa
Aquelas doas cambas de ton nom : BEL, la camba de la beutat ; MON, la camba de la nautat
Sus aquelas doas cambas, sias partit ; te soveti bon camin, mon fraire.
Au revoir, homme de jambe
Jean-Pierre, pour moi, tu seras toujours l’homme de jambe
Ces deux jambes, celle de la femme et celle du vin
Ces deux jambes, celle de l’occitanité et celle de l’Occitanie
Ces deux jambes, celle de la Provence maritime et celle de la Gascogne bordelaise
Ces deux jambes de ton nom : BEL, la jambe de la beauté ; MON, la jambe de la hauteur
Tu es parti sur ces deux jambes, je te souhaite bonne route, mon frère
Alan PAU
Adiéu Jan-Pèire !
De Moulinet à-n-Avignoun, soun noumbrous leis ami qu'encuei ti plouron.
Gardarai souvenènci de nouastre darnié rescouantre, dins un cafè de Freju, que preparavian uno emissien de Vaqui sus l'Esterèu...
Nous mancara ta voues, nous mancara toun esperit.
Nos erem coneguts dins Lucha occitana de las annadas 1970 – nos erem tornar recampar (7 comes los felibres) a Besiers l’estiu 2013 amb l’ideia de transmission de la mémòri d’aquelas luchas e tamben de tornar far ressonar aquelas voces. Nos manca jà tant
Tant pauc de temps après Joan Saubrement, un autre actor de l'occitanisme provençau, e un grand ome de medias que muere... Se conoissiam despuèi quaranta ans -l'universitat d'Estiu d'Egletons- Immensa tristesa. E remembre.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari