L’afaire Cahuzac arrèsta pas de bolegar lo mitan politic dempuei de setmanas. En mai de discreditar la classa politica, a malaürosament escondut de dorsiers vertadierament politics, elei, qu’an per ambicion de faire avançar la societat. Es ansin que sens tròp de bruch, pauc a cha pauc avança la reforma d’“assegurament de l’emplec”, dicha ANI, per Acòrdi Nacionau Interprofessionau.
 
Per èstre clar e brèu, l’acòrdi vòu simplificar lei relacions entre emplegaires e emplegats e relançar la maquina après d’annadas d’aumentacion dau caumatge. Per aquò, lo govèrn socialista engatja de mesuras coratjosas e pasmens necessàrias estant la situacion perilhosa de uei. Primier s’es creat un concèpte de “flexiseguretat”, basat sus lo manten de l’emplec. Lo principi es simple: una entrepresa en dificultat poiriá baissar lei salaris o lo temps de trabalh sens l’acòrdi dei salariats se jamai se tròba dins una situacion critica. Per escambi, l’emplegat es assegurat, a priòri, de conservar son emplec. Faudriá èstre colhon per preferir un licenciament a un salari mens important, non?
 
Tanben la mobilitat intèrna serà facilitada. Un salariat mau intencionat o fenhant poirà pas mai refusar de cambiar de pòst, de mestier o d’endrech per la simpla rason que se vòu pas formar o pas laissar la familha e leis amics. La politica vouguda per lei socialistas es simpla: en aprenent a servir l’entrepresa, lo salariat apren a servir l’emplec e lo país. En fasent intrar aqueu foncionament dins lo cervèu un pauc estrech de cada salariat, bensai que se poirà aténher la creissença esperada.
 
Autra mesura d’aquela reforma, es la multiplicacion dei contractes d’interim, amb un experiment originau dau “CDI intermitent”. Cadun ganharà quauquarren dins la batalha. Sabèm, d’experiéncia, que se l’emplegat fa sei pròvas pendent un o dos mes, lo patron li prepausa quasi sistematicament un contracte vertadier e donc una seguretat d’emplec. Fau aprene a faire fisança a l’intelligéncia dau patronat que tròp sovent foguèt remesa en causa per lei sindicats de trabalhadors partisans.
 
Jonchament, aqueste còp, la reforma de l’emplec dau PS fa la quasi-unanimitat. La majoritat dei sindicats l’a aprovada après de lònguei discussions democraticas. Autra pròva que fau sostenir aquela reforma: l’oposicion de drecha, per un còp, s’es pas embarrada dins un afrontament sistematic e lei senators UMP deurián votar lo tèxte lèu. Tanben lo MEDÈF s’es felicitat d’aquela avançada que permetrà, ne fau pas dobtar, de respectar melhor leis investidors e patrons que donan lo trabalh e donc de relançar l’emplec dins l’Exagòn.
 
Uei solament quauquei sindicats reaccionaris s’i opausan, coma s’opausan d’alhors sistematicament a tot cambiament dins aquesta societat. Amb elei, lei parlementaris dau Front de Gauche an preparat mai de 650 emendaments per contrastar la progression de la reforma. Es malaürós, patetic e mai, de veire de gents que se planhon dei solucions trobadas per sortir de la crisi, simplament perque son gelosas de pas aver agut l’idèa abans.
 
Fau èstre onèst, siam susprés. Quau imaginava que lo Partit Socialista, après solament quauquei mes au poder, seriá tant eficaç? A acampat totei lei fòrças dau país, esfaçant lei frontieras despassadas entre senèstra e drecha, entre salariats e patronat. Un equilibri enfin trobat per lo bonaür de totei, de segur! François Hollande a enfin virat l’esquina a tota la pensada dau paire dau socialisme, Karl Marx, que pensava, paure fadòli, qu’una classa sociala èra facha per dominar una autra. Aviam paur d’aver una vertadiera politica de senèstra, per ara siam rassegurats. Coma Mitterrand en 1981, Hollande a sauput laissar leis utopias nècias e bastir, concretament, lo capitalisme dau sègle XXI, solet sistèma de societat possible.