En occitan estandard provençau, lei pluraus en ‑ei(s) son una marca emblematica. L’accent tonic es totjorn sus l’avantdarriera sillaba:
   
Coma chausir entre ‑ei e ‑eis?
   
Dins un adjectiu terminat au singular en ‑e o en ‑a, lo plurau deven ‑ei(s), mai solament s’es plaçat davant lo nom. Se l’adjectiu se tròba après lo nom, s’utiliza un plurau abituau.
   
Dins tota una sèria de mots aisina, lo plurau en ‑ei(s) se tròba en totei posicions —abans e après lo nom, tombant lo cas—. Aquò pertòca lei mots seguents.
   
Inicialament, avián costuma d’escriure quora ‑ei(s), quora ‑i(s), segon la pronóncia locala: aquela dualitat escricha èra un usatge comun a la nòrma classica e a la nòrma mistralenca. Tocant la nòrma classica, en 1972, dins lo libre de referéncia L’Ortografia Occitana: lo Provençau, Robèrt Lafont unifiquèt aquò en una forma escricha unica: -ei(s).
 
Amb la grafia unica ‑ei(s), òm rèsta liure de prononciar [ej(z)] o [i(z)].
   
Mai aquela distribucion geografica es pas rigida e podèm trobar una meteissa persona que pronóncia [ej(z)] en parlant d’aise e [i(z)] amb un debit rapid. L’evolucion istorica se faguèt ansin:
   
Una autra simplificacion grafica es la de l’accent. Lo Conseu de la Lenga Occitana a preconizat la supression de l’accent grafic abans ‑ei(s) per satisfar un usatge que ja èra vengut pron generau abans:
   
Pasmens cau gardar sempre l’accent grèu sus è, ò per indicar qu’an pas lo meteis sòn que e, o:
   
Lo niçard coneis una evolucion pròpria. Son plurau emblematic es ‑u e ‑i e non pas ‑ei(s). Es clar que lo niçard es una varietat de provençau sus lo plan dialectologic, mai a desvolopat un usatge literari distint e a vocacion de formar, d’espereu, una modalitat regionala de l’occitan estandard. Veirem l’usatge niçard de ‑u e -i dins un article avenidor.