Me devètz prene pel gemicaire de servici que comenci cada setmana de me plànher de quicòm e de la rèsta!

E vos calrà, se me legissètz, suportar mas recriminacions… Es aital e la maire o me disiá quand èri drollet: Siás pas qu’un reborsièr! E per me far perdonar, la preniái —al mens ensajavi de la prene— dins mos braçòts e la potonejavi. Ela, s’apasimava de tira que de jogar a la fada maissanta èra pas son afar — sa cup of tea, coma dison los angleses. Solide que m’aimava, que nos aimava per çò qu’èram quatre dròlles a l’ostal e se trobèt veusa lèu-lèu. Alavetz, pensatz, aviá pas de temps a pèrdre per la marridesa…

Lo repotegadís èra plan per nosautres, dròlles, mas comprenguèrem lèu-lèu que n’aviá pas besonh; aviá pro de pensaments aital!

Reborsièr, o soi demorat, ça que la, mas, ara, se vei pas mai per çò que vivèm dins un mond, dins una societat ont cadun pensa aver pas que de dreches!

Mos capricis, los devi satisfar, mas envejas, i a pas de rasons de las realizar pas, etc. Ieu, ieu, totjorn ieu!

Sèm ara dins una societat atomizada ont lo collectiu a qualque dificultat se far una plaça. D’exemples, vos ne poiriái donar a bodre mas soi segur que, vos tanben, ne poiriatz fornir un tombarèl…

Mas, de qué conti ! Soi aquí a far de rasonaments. Sens èsser desesperada, la situacion es complicada. Lo cap redactor aguèt la delicadesa de m’enviar l’editorial que cada legeire poguèt legir dimenge passat e, de segur, soi pas estat solet a lo recebre.

Devi confessar que mon “militantisme” —aimi pas aquel mot— o puslèu ma faiçon d’ajudar es un pauc particulara benlèu mas, dins aquesta escasença, un ordenador e una adreça internet son plan utiles. Totas aquestas invencions dels darrièrs trenta ans son pas a escampar a las bordilhas a la condicion d’escotar pas los lobotomizaires de servici!

E donc quand lo cap redactor me demandèt se li podiái escriure qualques règas dins jornalet.com —que coneissiái pas— acceptèri per çò que sabi la dificultat qu’an los mèdia occitans a fornir a lors legèires una noiritura “intellectuala” dins una lenga de la vida vidanta.

Se me soveni ben, la sola condicion que pausèri èra que refusèsse l’article —mas divagacions, mas falordisas— estimèsse qu’aviá pas res a far “amb la chocrota”! Que sàpii, n’a pas jamai refusat un mas lo sospièchi d’èsser qualqu’un incapable de far de pena a son vesin.

Lo que sabi del cap redactor e de son trabalh, l’aprenguèri a tròces e a bocins que foguèt tojorn disponible per respondre a mas questions qu’èran —e que son— subretot sus los articles.

Per l’escritura, sabi pas trabalhar pas que dins l’urgéncia e comenci generalament a uèit o nòu oras del ser, lo divendres, per donar la cronica doas oras aprèp. Fa qualque temps que pòrti ma contribucion pichona a jornalet.com e, jamai, jamai m’a dich de far un esfòrç e de li tornar l’article un o dos jorns avant qu’aquò l’agradariá…

Soi estat susprés de veire qu’èran pas nombroses, e se’n manca, los legèires a donar lor avís. Vertat es que sèm pas coma los Angleses que prenon la pena d’escriure a un jornal nacional per dire qu’an entendut cantar lo cocut pel primièr còp dins la plana de Waterloo… 

E encara, los qu’an escrich èra per aquela escasença exepcionala —ailàs— d’ivernacion. Me sembla, s’ai ben comprés, qu’un legeire escriu que vei pas perqué ajudariá un jornal —quitament electronic— que dona de novèlas que se pòdon trobar dins los jornals francimands!

Es aquí que s’engana… Imaginatz un jornal unicament militant per tocar la “societat” occitana plan malauta! Jornalet.com deuriá èsser a l’imatge dels mèdia que balhan pas que las novèlas bonas! Pauròts!

En acabant aquesta bilheta sens cap ni coeta, veni de pensar que soi ieu benlèu que pòrti lo malastre… Pendent annadas, portèri mon ajuda a La Setmana —una idèa magnifica de Dàvid Grosclaude— e La Setmana a desapareissuda. Ai portat, e pòrti, mon ajuda —modèsta, modèsta— a jornalet.com e jornalet.com va ivernar… maissanta limonada !

Que lo cap redactor refuse mas contribucions… se lo jornal pòt èsser salvat!