Ai l’astre d’aver de familha de’n pertot e d’amics tanben, mas coma m’o disia un collèga, es mai rare d’aver de collègas vers de vers. Se polèm demandar perqué.

Ai viscut dins d’endreches divèrses, tres ans entre Montpelhier e Nimes, a Niça, e dins d’autres luecs.

Mas ce que m’a sempre marcat es la diferéncia de sociabilitat entre los diferents airals d’Occitània.

Quora vivio dal costat de Niça, ai quitat la vila sensa pena. Quora ai quitat Lengadòc, l’ària i semblava mai leugiera. La sociabilitat semblava mai facila, las gents mai dubèrtas e mens estressaias. L’estacament al solelh benlèu es lo meme vist de la part franchimanda.

Dio ren, segon los sectors occitans, ai totplen d’amics en Gavotina. Mas l’individualisme es fòrt sus la riba de mar. E la riquessa fa ren tant de gents aüroses. Al contrari. Quina impression d’apasiment sus lo causse de Caussòu o lo causse de Larzac. Mas es plen de vuei. Plen de ren.

Es clar que far las compras sensa pression de gents de’n pertot, quitament en vacanças, es apasimant. Exotic mai. Perqué dins un airal fòrça toristic, que per vos, es encara mai cargat dal temps de las vacanças, deven l’infèrn. A mens d’anar "embestiar" d’autres en partir dins la sieu region e de devenir vos parier, un torista doncas. Anam ren partir coma dins las annaias 1960 en ashram en Índia, perqué far? Quora vesèm lo contraste fòrt entre riba de mar e qualques quilomètres just darrier, ges de besonh de partir luènh per l’exotisme. E si sentir integrat. Ai jamai tant agut d’amics que de gents que volian lo quitar e que l’an quitat: Espanha, Portugal. O mens luènh Itàlia vesina.

Per èstre ensèm, partajam un biais de viure, de manjar. Mas parlam ja una autra lenga, que se polèm demandar coma integrar los novèls arribants a la nòstra cultura e lenga?

Impression que s’intègra mai facilament dins l’oèst occitan, mens poplat que dins l’èst occitan.