Vau començar per una badinada que se disiá autres còps e que m’es venguda totara avant de m’assetar devant l’ordenador…

“Cossí fasètz per endevinar lo sèxe dels peisses pas que’n l’agachant?” Naturalament, se pòt far sonque se los peisses son dins una aiga linda. Vos balhi la responsa de tira si que non jamai escriurai ma cronica…  La responsa dels sabents es autan clara coma l’aiga: agachatz ben e veiretz que i a conciliabul(a)!

Deviái pas aver cargats mos dètz o onze ans encara quand contavam badinadas semblablas dins la cort de recreacion quitament se las compreniam pas totas…

Res es pas innocent dins la vida, ça dison los psicològues e se aquela badinada m’es tornada a la mementa es, de segur, perqué veni de legir que la paritat es jamai estada autan butassada coma dins aqueste periòde.

Las eleccions son l’escasença ideala per lo verificar. Levat qualques excepcions notablas, me podètz dire quals vesèm sul  fenestron per comentar “lor” succès… Los òmes! Los òmes en majestat e en paraulas amb totjorn a l’entorn d’eths qualques personas de sèxe femenin per completar lo tablèu.

Fàcia al peril que presentava —e presenta totjorn— lo grop èxtrèm de l’autre bòrd de l’escaquièr politic, las esquèrras unidas (?) an aguda una suspresa  de talhal lo ser del segond torn… Los sondatges las plaçavan en tresena posicion, los resultats las trobèron primièras… per çò que los electors, ciutadans avant tot, avián sentit lo  dangièr que los menaçavan.

Rapelatz-vos a las escòlas quand recitàvetz aqueles vèrses del Cid: “Partiguèrem cinc cents mas, amb una ajuda lèsta, nos trobèrem cinc mila en arrivant al pòrt!” Tot parièr!

Fasián plaser a veire aqueles ciutadans contents e uroses de s’apercebre qu’amb un tròç de papièr avián tengut “l’enemic” a distància, el que se vesiá ja dins la plaça.

Foguèsse aital cada jorn?

Auriam pogut creire que los beneficiaris d’un tal comportament civic aurián agut lo trionf modèst. Nani!

“Avetz pro trabalhat per anuèit; ara, daissatz far los especialistas que coneisson las causas!”

Un còp de mai, me soi fòraviat. Es aquí que ma badinada pòrta tot son sens… Autanlèu, qui s’es amassat per “conciliabular” en s’amagant dels mèdia  e trobar la pèrla rara que deu agradar a totes? Una majoritat d’òmes e qualques personas de l’autre sèxe. Vos pòdi pas dire quantas èran que l’aiga èra pas pro clara mas los agents infiltrats an fach assaber qu’èran pas nombrosas…

L’Istòria, çò dison, torna pas passar los plats, se contenta de quequejar!

Desempuèi annadas, los “mascles” que nos govèrnan, los que fan la lei —las leis!— nos sabon trobar cada cinc o sièis ans per far un tòcamaneta acompanhat d’un sorrire coma fan las condolenças a la familha entristesida aprèps las obsèquias.

Autres còps, lo que gausava dire: ”Ai pas res comprés a son discors mas, puta que parla plan!” se fasiá trufar per son amics qu’èran autan bèstia come el mas totes votavan pel “parla-plan”.

S’es acabat aquel temps, fa  qualque temps ja, e la classa politica se desòla de la manca de civisme dels ciutadans sens jamai se pausar la question del: perqué?

“Lo còp (de pistolet) passèt tan pròche que lo capèl tombèt e que lo chival faguèt un saut en arrièr” (Hugo)

Passat lo dangièr; las abituds deplorablas tornan… Una majoritat de politicians donan aital crèdit al mite de la “bona plaça” obtenguda pels elegits generalament encartats dins un partit.

An doblidat o vòlon pas saber que, dins un avenidor pròche, es a dire a l’eleccion venenta, los milions de ciutadans qu’an refusat, un còp de mai d’escotar la musiqueta: ”Avem tot ensajat… perqué pas eles!” se daissaràn convéncer deman quand elegits e president considèran lor ego coma una decoracion e l’abotiment de lor carrièra…