Ara i sèm: al bèl mitan dels Jòcs olimpics de París, pretendument de França aprèp lo passatge d’una flamba emblematica que vòl faire doblidar que t’interdison de cremar lo Rei de Carnaval e d’alucar los fuòcs de la Sant Joan.

Fàcia a aquel deluvi de nacionalismes, d’enjòcs publicitaris e mediatics, amb quauques afars probables de dopatge o d’arbitratges fantasieroses a venir, me demòra a opausar las olimpiadas de nòstra enfància (se sap que l’occitan es mai que mai nostalgic d’una edat d’aur, alara un cronicaire vos disi pas…).

Aviám pas de besonh d’estadi bèl, de salas grandas o de city-parc! Non: la carrièra, un ermàs, una prada (plana o en penjal, qu’impòrte!), la cort de recreacion de l’escòla èran los airals de jòc naturals e comunautaris.

Caliá faire las esquipas: èra pas question de mercat, mas de mestrejar l’art de pimar: chou-fleur-chou-fleur… (auriái pogut revirar en caulet-flòri, mas 1) se pimava en francés e 2) cal de monosillabas!) e arribar a marchar suls artelhs del capitani advèrse. Coma èrem braves, tot lo monde aviá lo dreit de jogar amai l’estabosit que se desinteressariá lèu-fait de la partida o que benlèu marcariá contra son camp!

S’òm aviá pas una pauma, una bòla de pelhòt podiá faire l’afar per entamenar una partida de rugbí a tocar, de balon-presonièr, de passa a dètz… Clunhar contra la paret e se revirar: “Un, dos, tres… Solelh!” L’esparvièr estirgassava sas alas e sas arpias per agantar los aucelons que volián atraversar la cort. Los raubaires ensajavan d’escapar als gendarmas. Los gats se crincavan. Òm se podiá amagar o faire mina de s’amagar que los amagatals èran pas nombroses e coneguts de totes (mas se sap pas jamai!). “Una ora, lo factor es pas passat! Doas oras, lo factor es pas passat! …” Òm se podiá demandar ont s’èra arrestat lo prepausat de la pòsta per beure l’aperitiu (mas ara, los factors e las factriças bevon pas mai l’aperitiu e passan pas cada jorn: aquò distància lo jòc de la vida vidanta). “Lop, i siás? De qué fas?”

Se podiá jogar a las bilhas: bilhas de tèrra o de veire, bolards… Se desquilhavan vaquièrs o indians, çò qu’al nom d’ “Indians de totas las colors, descolonizarem la Tèrra!” fariam pas mai. Al pè d’un arbre o dins un canton de tèrra, caliá faire sèt-quatòrze-vinteclun (es atal que disiam) o menar partidas de rugbí o seguir los camins d’un torn de França!

Vendriá benlèu comedian aquel qu’èra mèstre del mime per menar lo jòc dels mestièrs. Arribava a d’unes de faire lo còp de l’antipetiserpentigraf que contèt l’Ives Roqueta dins l’un de sos libres.

Los mai aisits podiàn jogar als tòtols (ossets de plastic o de metal) o encara mai complicat pels malaisits al micadò.

Mai quiets, d’unes sortissián lo jòc de cartas: sèt familhas, manilha, batalha o belòta.

Los futurs intellectuals utilizavan gredons e papièr per jogar al penjat o al bachileirat.

Òc, aquelas olimpiadas de l’enfància son portairas de mai de sovenirs e d’emocions que lo deluvi mediatic que nos tomba sul cap d’aquesta passa!

E tot aquò sens arbitre e sens vidèo! Al cluquet tira-luret…!!!

E d’aquel temps, en manca de moneda, los Girondins de Bordèu davalan de Liga-2 al campionat Nacional. Ont es lo temps ont Girondins e OM se peltiravan per dominar lo fobòl francés?

Olimpiquet Roch