L’occitan, sa visibilitat, la sieu audibilitat tanben.

Se ditz qu’avans l’occitan s’escrivia, mas gaire e se parlava d’a pertot. E aüra s’escriu mai que si parla benlèu.

Far venir de gents per sentir parlar occitan, es rare mas possible coma d’un temps amb Padena, pi mai recentament amb Florenç Mercadier.

Mas d’un biais global, l’occitan atrai lo monde per los cants e per la música. Grops de música, n’avèm un molon. Es d’alhors ben practic en classa d’opcion d’Occitan de far escotar de música. Modèrna, ritmaia qu’atrai l’atencion dals joves. Los far tirar de lors convèrsas sus de juecs vidèos, e n’avèm totun qualques uns en occitan per fortuna (La Vau serena, Perigòrd), sus de serias, e n’avèm qualquas unas en occitan pasmens gràcias a octele.com (Cornilh e Bernat, aquelas de Fred, d’autras sus los produches de belessa...).

Doncas de tots estils n’avèm. Arvèi T en electro, Rodín en rap, amb Doctors de Trobar, reggae amb Mauresca, polifonic amb La mal coiffée, d’autres encara coma Du Bartàs, e de tradicional en pagalha, ne’n passo. N’ai ren citats tots. Sensa parlar dals dos pilastres de la música occitana ancuei, Nadau a l’oèst e Lo Dalfin a l’èst.

Mas per tirar lo monde a parlar occitan, coma far d’un biais mai larg? Lo public que ven a un concèrt occitan es rarament majoritariament occitanofòne.

Los incitar es indubitable, es un grand pas ja. Coma quora se ditz los provèrbis occitans en familha “roge de sera bèl temps espèra, roge de matin la pluèia es en camin”, “aiga sus còla aiga rigòla” eça.

Coma se ditz, quora parlam de l’accent occitan sensa lenga d’òc, se nos manca las paraulas, al mens avèm la cançon.