Es causa coneguda, la desmaterializacion forabandís fòrça mond d’una vida sociala normala. Los rapòrts amb las administracions e las entrepresas indispensablas coma EDF venon gaireben impossibles mai que mai pels vièlhs.

Autoritats e administracions o prenon a l’aise. Cinicament (an de capacitats bèlas de cinisme) se pensan qu’aquò durarà pas estent que son de vièlhs d’abans Internet e l’informatica. Moriràn lèu e daissaràn plaça a mond pus modernizats.

Mas i a quicòm que truca e remonta lo ramba-mond per ne far una vertadièira mecanica, una rambadoira sociala. Aquò ven daus cambiaments permanents e de l’obsolecéncia de mai en mai rapida das maquinas e proceduras.

Lèu-lèu çò qu’es conegut es avalit e las competéncias tresanadas dins un temps totjorn mai cortet. Alavetz cau sempre aprene de biaisses novèls mentre que pel vielhum l’aprentissatge es pesugàs e refastinhós. L’atge tomba l’interés per aprene, aprene qu’es en se una projeccion d’avenir, quicòm que de segur demesís amb los ans. E de mai aprene se fa normalament per durar, per servir una bela passa.

Atau la tissa tecnologica de cambiar sens relambi farga una rambadoira o bandidoira sociala, una maquina d’exclusion sempre renovelada.

La solucion es simplassa: donar sempre un bais aisit de contactar una persona, una persona vertadièira e pas una maquina. La societat se fa d’umanitat, pas de maquinas.