Colcada sul lièch d’aquel espitalòt de província, la vielha èra a mand de crebar. Fasiá longtemps qu’èra maltractada, e malgrat qu’aguèsse patit un secutament psicologic insuportable, èra a causa de sas feridas que morissiá. Sos enfants coneissián pas que l’òme maltractaire e èran victimas de sas astúcias psicologicas. Mas qualques unes èran demorats amb la maire e alara èran aquí, a son entorn, en planhent son sòrt. Èra urgent de la garir, puèi qu’autrament deurián anar demorar amb lo maltractaire.
 
Un dels enfants èra anat al rescontre del maltractaire. L’òme afirmava que la vielha morissiá per de causas naturalas, e mai el l’aguèsse totjorn aimada. E per demostrar sa bona volontat prepausèt un biais de li ajudar. “Apelarai ma filha «Stéphanie», coma ta maire, e atal, quand se parlarà d’«Estefania», se pensarà a la filha, mas lo nom de la maire serà sus la mapa del Mond”, çò diguèt lo maltractaire. “En mai d’aquò, destinarai una pichona partida de son argent, que ieu l’administri coma cal, per engatjar Charline, que s’ocuparà d’ela”.
 
Desesperats, comencèron de discutir cossí far per salvar la maire: “Una potinga unica amb l’e de sosten”, çò disiá l’un; “Una tièra de potingas pluricentricas”,  çò disiá l’autre... “Una tisana culturala!”, “Una injeccion de politica!”... e atal, parla que parlaràs, la discussion atenguèt de dimensions bizantinas. E mentretant, la velha agonizava de mai en mai.
 
Enfin, lo maltractaire organizèt un grand debat.