La darrièra agression que ven de la patir la lenga nòstra es fòrça grèva. Lo Ministèri de l’Educacion de París a mostrat una volontat evidenta de metre fin a l’ensenhament de la lenga nòstra e atal, jos l’escampa de l’enena reforma de l’educacion, l’acadèmia de Tolosa a mes fin a la dotacion especifica que finança l’occitan dins los collègis e licèus en daissant environ 15 000 escolans sens occitan. Mas dins la rèsta de l’Occitània administrada per França la situacion es pas melhora.
 
Fàcia a l’extrèma gravetat d’aquesta situacion l’occitanisme a reagit per l’unitat en metent de costat sas diferéncias. Atal, la crida a manifestar qu’a facha lo Centre Regional dels Ensenhaires d’Occitan de Tolosa (CRÈO Tolosa) l’an joncha una tièra de collectius occitanistas dont la FÈLCO, Calandreta, l’IEO, Òc-Bi, Felibritge mantenença Lengadòc, l’Assemblada Occitana, lo PÒC, Bastir, lo PNO, Libertat, Convergéncia Occitana, l’Ostau Biarnés, eth Ostau Comengés, Carnaval Gascon, Escota e Minja, Païs de Catinou, Lo Congrès Permanent de la Lenga Occitana, CCOR, Cap a l’Òc, ADÒC, CAÒC, Jornalet, Òc Malhòrca, Aquí l’òc, Felibritge mantenença Gasconha Naut Lengadòc, CÈLO, SFAIEO, Caminòc, l’IEA-AALO e quitament de la Direccion Generala de la Politica Lingüistica de la Generalitat de Catalonha.
 
La lenga occitana se tròba a l’ora d’ara dins una situacion d’extrèma gravetat. Oficiala en Aran, e dins tot lo territòri administrat per la Generalitat de Catalonha, es mespresada sus gaireben tot lo país. Un país que sas unitats administrativas an pas brica respectat las termièras istoricas e culturalas que la còla de Jornalet ensajam de restaurar. L’estat francés a faches de grands esfòrces per menar a bon tèrme lo lingüicidi e a dirigidas sas leis per far del francés la sola lenga de las institucions, de l’administracion, de l’armada e, de tot segur, de l’educacion. L’escòla obligatòria instaurada per Jules Ferry a la fin del sègle XIX es estada un esplech clau pel lingüicidi occitan. La politica lingüistica francesa a quitament inventat lo mot “patois” per desprestigiar, mespresar e umiliar de faiçon màger tot biais de parlar autre que l’oficial. E, cinicament, a concebut aquel mot racista e supremacista en nom de la libertat, de l’egalitat e de la fraternitat e atal a reüssit que la majoritat de sos colonizats sián aüroses d’o èsser. Lo resultat es un procès de lingüicidi nomenat Vergonha, qu’es vengut un dels sistèmas de colonizacion interiora pus pervèrses e crusèls qu’ajan patits l’umanitat.
 
A l’ora d’ara es un miracle que l’occitan aja resistit. Totas aquelas agressions an atudada la flama de la lenga. Mas al moment que l’administracion francesa bofava sus las brasas per las escantir, lo vent de la reforma Blanquer a tornat alucar lo fuòc. E tant que sèm aicí cresèm que cal pas solament recuperar la misèria qu’aviam dins l’educacion dicha nacionala, mas profechar del vam e trabalhar ensems per desvelhar las consciéncias dels colonizats fins al ponch que de mai en mai d’occitans ajan enveja de recobrar la lenga e la cultura raubadas.  Sembla qu’es ora de donar un caire politic a tot aquò.