L’Estivada de Rodés s’es passada ongan amb un brave succès. Lo public es estat fòrça nombrós e los agents de la vila plan engatjats. En mai d’aquò, la cultura occitana a saludat ongan la bretona: de grops coma Goulamas’K e Mauresca an partejat l’empont bèl amb d’artistas emblematics de Bretanha coma Alan Stivell, Digresk o Les Naufragés. Ne felicitam l’organizacion e cridam “Òsca!” per aquela exaltacion de l’interculturalitat. L’Estivada es totjorn un grand e bèl festenal ont la creacion culturala occitana es ben representada. Mas es passat de cinc a tres jorns e l’occitan a gaireben desaparegut de totas las comunicacions, fuèlhas, sits web, senhaletica... Aquò es quicòm que deuriá cambiar, e que cambiarà se lo public que participam a l’Estivada reclamam e revendicam una preséncia digna de la lenga del país.
 
En mai de l’indigna preséncia de la lenga, i a quicòm mai que truca. Fa qualques annadas, Rodés veniá lo ponch de contacte de referéncia entre los occitans sortits dels ponches cardinals car l’Estivada èra un indispensable ponch d’amassada de l’occitanitat qu’ara ne sèm privats. Nos manca la preséncia dels collectius e de qualques mèdias occitanofòns, las reünions politicas, las conferéncias culturalas, e sustot l’enòrme trabalh que lo fasiá la còla de Dètz TV.
 
Aqueste editorial vòl revendicar aquel ponch d’amassada de l’occitanitat qu’aviam a l’epòca que Patric Roux e Danís Chapduelh trabalhavan per organizar l’Estivada. Èra imprescindible per manténer vivas las nòstras lenga e cultura. Las entitats occitanistas i èran totas. De las Valadas fins a las Landas, totes los accents e totas las sensibilitats de l’occitanitat i èran presents. Tanben las institucions publicas e politicas sostenián aquel eveniment, ont èrem presents los mèdias occitans. Totes i èrem a nos batre per que lo país recobrèsse la consciéncia de son occitanitat.
 
Occitània es un país enòrme, amb una granda diversitat culturala, païsatgistica, gastronomica, economica e sociala. Es per aquò que, se volèm aspirar a èsser un país normal, nos cal rescontrar mai, nos cal parlar mai, nos cal connectar mai e nos cal conéisser mai. Solament aital trencarem la fragmentacion e avançarem dins l’unitat. L’occitanitat a de besonh de ponches d’amassada coma un peis a de besonh d’aiga. Rodés èra un d’aqueles ponches d’amassada e sens el sèm en crisi. Cresèm qu’es fondamental de lo recuperar, a Rodés o endacòm mai.