Dimars passat, lo bastiment qu’aviá albergat l’Estanquet de la Portièra foguèt victima d’un incendi. L’Estanquet èra estat l'emblematica tavèrna de la vida occitana a Tolosa. Coma o recordàvem dins l’article de Rafèu Sichel-Bazin, èra un luòc unic “ont se charrava en occitan, se cantava en occitan, se fasiá de musica a nòstra mòda, se dançava nòstras danças, se manjava de castanhas al canton del fuòc, se legissiá entre collègas de paginas entièras del diccionari d’Alibèrt en escotant Lou Dalfin, un espaci de libertat ont tot èra occitan…”
 
Dins aqueste editorial volèm saludar l’òbra de Remèsi Firmin que tenguèt a comptar dels ans 1990 un endrech ont far viure la lenga. Volèm tanben saludar la còla de l’Estancabra que contunhèt la tasca de far viure la flama de la socializacion de l’occitan a Tolosa en aquel meteis local. E volèm encara saludar totes los autres projèctes similars coma la Topina a Tolosa o encara l’Ostau dau País Marselhés a Marselha, lo Cafè Gascon a Aush, Chez le Pepère a Bordèu o la Tor deu Borrèu a Pau. A mai, volèm profechar de l’escasença per encoratjar aquelas iniciativas nascudas de la basa amb lo sosten del pòble, sens cap de participacion dels poders publics, qu’an establit d’espacis ont far viure la lenga. Aqueles pichons centres de léser deurián èsser l'origina d’una tièra de mai en mai nombrosa d'estanquets ont se poguèsse parlar la lenga e ont la cultura del país aguèsse una plaça per se mostrar sens cap de complèxe, per i far viure plenament l’occitanitat de cadun e ont foguèsse possible de far un usatge social e normal de la lenga occitana. Dins la situacion actuala de la lenga, los espacis d’aquela mena son indispensables.
 
Es doncas necite que de joves de pertot en Occitània promògan de bars e de centres culturals occitans; e que los mai ancians lor balhem de sosten e de vam per o far. Un bon ret d’estanquets per tot lo país teisseriá un bon malhum que nos ajudariá a viure amb un pauc mai de normalitat e dignitat.