editorial
Tresmudar un problèma politic en un problèma d’òrdre public
Dempuèi longtemps l’estat espanhòl refusa de resòlver politicament lo problèma politic que ten en Catalonha. Ara, après l’enòrma indignacion ciutadana per las senténcias que condemnan los presonièrs politics catalans a de penas de 9 a 13 ans, la solucion de l’estat es digna d’un estat totalitari: vòl far de son problèma politic un problèma d’òrdre public. Los representants del govèrn de Pedro Sánchez parlan de violéncias extrèmas e an dobèrt d’enquistas judiciàrias contra los movements socials catalans en los acusar de “terrorisme”.
En Catalonha si que i a violéncia. Mas es pas aquela que mòstran los mèdias, que ploran exageradament pels paures contenedors d’escobilhas cremats. La violéncia la patisson los manifestants qu’an perdut un uèlh o un testicul, los que son eversats per las camionetas de polícia, los joves umiliats e tustats per la polícia espanhòla, los nazis protegits per la polícia que tabasan los manifestants, los elegits condemnats a un total de gaireben cent ans de preson per aver complits lors engatjaments electorals... Vaquí la violéncia.
Que lo pòble catalan se mòstre indignat de totas aquelas injustícias es pas un problèma d’òrdre public. Es, tot simplament, qu’après d’annadas e annadas de protèstas festivas, los catalans dison que çò que lor arriba es pas una fèsta.
De nauts representants politics e socials son condemnats a penas de 9 a 13 ans de preson pel delicte de “sedicion”. Per contèsta non violenta de las decisions arbitràrias e autoritàrias de Madrid que refusava d’escotar las demandas del pòble catalan. Los sèt joves encarcerats dempuèi aqueste mes de setembre e meses son en cellulas d’isolament, acusats de terrorisme, e mai aguèsson pas comés cap d’accion violenta. Per tant, l’estat espanhòl ven de mostrar que reprimirà d’un biais maximal la dissidéncia tant s’es violenta coma s’o es pas.
Dins l’encastre de la lucha que lo pòble de Catalonha es a menar a l’ora d’ara nos podèm recordar de las marchas per la libertat dels Estats Units contra la discriminacion racista, de las susmautas d’Stonewall quand lo collectiu LGTBI comencèt de se batre per sa dignitat, de la cauma de 1919 de Barcelona qu’obtenguèt la jornada de trabalh d’8 oras en Euròpa tota.
En Catalonha si que i a violéncia. Mas es pas aquela que mòstran los mèdias, que ploran exageradament pels paures contenedors d’escobilhas cremats. La violéncia la patisson los manifestants qu’an perdut un uèlh o un testicul, los que son eversats per las camionetas de polícia, los joves umiliats e tustats per la polícia espanhòla, los nazis protegits per la polícia que tabasan los manifestants, los elegits condemnats a un total de gaireben cent ans de preson per aver complits lors engatjaments electorals... Vaquí la violéncia.
Que lo pòble catalan se mòstre indignat de totas aquelas injustícias es pas un problèma d’òrdre public. Es, tot simplament, qu’après d’annadas e annadas de protèstas festivas, los catalans dison que çò que lor arriba es pas una fèsta.
De nauts representants politics e socials son condemnats a penas de 9 a 13 ans de preson pel delicte de “sedicion”. Per contèsta non violenta de las decisions arbitràrias e autoritàrias de Madrid que refusava d’escotar las demandas del pòble catalan. Los sèt joves encarcerats dempuèi aqueste mes de setembre e meses son en cellulas d’isolament, acusats de terrorisme, e mai aguèsson pas comés cap d’accion violenta. Per tant, l’estat espanhòl ven de mostrar que reprimirà d’un biais maximal la dissidéncia tant s’es violenta coma s’o es pas.
Dins l’encastre de la lucha que lo pòble de Catalonha es a menar a l’ora d’ara nos podèm recordar de las marchas per la libertat dels Estats Units contra la discriminacion racista, de las susmautas d’Stonewall quand lo collectiu LGTBI comencèt de se batre per sa dignitat, de la cauma de 1919 de Barcelona qu’obtenguèt la jornada de trabalh d’8 oras en Euròpa tota.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Problèma estant que jamai lo mai fòrt non respècte lo mai feble, dins las societats inegalitàrias. Se los febles se vòln far respectar, an pas gaire la causida dels mejans. E subretot, lo cal pas creire a d'endemans que canta: de luchas aital non s'acaban jamai. La dignitat reconeuga es una lucha de cada estona, de cada pols, indefinidament.
Aquela manipulacion es pas pròpra d'Espanha.
Lo movement dels Gilets jaunes es prigondament politic malgrat las resèrvas que se pòdon far se se pensa a una idèa estrecha (e confiscada) de la politica. La banda de l'Elisèu e Matinhon s'esperfòrça per ne far un d'òrdre public, per lo criminalizar, per o dire mai clar. E aquò pòt marchar. I a pas que de veire cossí una partida dels retirats espaurugats se son refugiats jos l’ala de papà Macron (eleccions europencas) al moment qu'aquel arpalhand lor pluma la retirada.
Per nos resumir :
L’accion politica fòrta, dins nòstras democràcias, son presentadas coma de problèmas d’òrdre public.
Mutatis mutandis, jos d’autras latituds (Brasil, Veneçuela, Rússia…) los problèmas d’òrdre public son d’accions politicas (e o son, o cal reconéisser).
Aquesta incoeréncia es encara una rason de se pas pus fisar als mèdias. E après s’estonan e se ploran !
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari