Lo cambiament de residéncia de l’actor francés Gerard Depardieu, qu’a partir d’ara serà resident bèlga e tributarà ailà, en s’estalviant fòrça argent cada an, a portat una polemica de las bonas dins l’Estat francés. A mièg camin entre l’indignacion comprensibla e lo patriotisme del sègle XIX, los franceses an apelat la justícia divina e acusan l’actor d’èsser pas un bon francés. Del sieu costat, Depardieu, exercís los sieus dreches legitims per tributar ont li es mai profitable. E cal dire qu’es pas lo sol qu’o a fach.
 
Aquela question a mes al descobèrt un dels grèus problèmas que patís l’Union Europèa (UE), aquò es la manca d’una fiscalitat europèa unica. L’UE actuala es qu’una union doanièra, monetària e politica, mas serà pas una union autentica fins qu’aurà pas una unica politica fiscala e bancària. Mentre aquò se passe pas e mentre los europèus tributen en foncion del país ont demòran avançarem pas vertadièrament cap a una UE dels ciutadans e non dels Estats.
 
Totes sabèm qu’una granda part dels problèmas de la crisi, mai que mai d’aquels que tanhon a l’afebliment bancàri e als excèsses temeraris de las bancas grègas, espanhòlas, irlandesas e portuguesas, se serián pas passats s’èra agut un organisme regulador a nivèl continental. Dins lo meteis sens, una armonizacion fiscala eliminariá de diferéncias entre los ciutadans europèus e evitariá que los desparièrs sòcis de l’UE intrèssen en concorréncia per atraire d’investiments en escambi de beneficis fiscals, en provocant una injustícia e una concorréncia desleiala. Se volèm far una Euròpa fòrta e unida nos cal èsser consequents: se volèm far solament una union d’Estats, coma fins ara, cal pas se plànher se d’actors coma Depardieu òptan per far çò que lor conven mai.