La lenga occitana se tròba dins una situacion d’extrèma minorizacion e es en perilh d’escantiment après qualques sègles de repression e sustot de marginalizacion, d’escarniment e de mesprètz. Aquela marginalizacion, aquel escarniment e aquel mesprètz que los an patits la majoritat d’occitanofòns dins lors carn e esperit an compelit la màger part de nòstres conciutadans, long del sègle XX, a arrestar la transmission de la lenga. Aquò, li poiriam dire “tortura”? Cossí apelariam lo fach d’infligir a qualqu’un una sofrença crusèla, fisica o psiquica, coma punicion, per fin de modificar son comportament?
 
Las societats desculturadas e alienadas que renóncian a lor lenga per s’integrar al grop dominant demòran mespresadas e marginalizadas. Es dins aquela mena de societats que trobam mai de cases de violéncia, d’alcolisme, d’addiccions e de malautiás fisicas e mentalas. Los sociolingüistas an remarcat tanben que dins los cases de reviscolament de lengas aqueles problèmas demesisson.[1]
 
Es evident que l’estat francés a pas cap d’intencion de demandar perdon e reparar lo mal qu’a causat amb l’etnocidi del pòble occitan. Al contrari, se’n vanta. Ça que la, l’occitanisme deuriam començar de perpensar un cambiament d’actitud e quitar de permetre cèrtas causas. Dins aquel sens cresèm que nos caldriá abandonar cèrta terminologia que nos manten dins l’alienacion e lo mesprètz:
   
Enfin, deuriam totjorn denonciar aqueles cases de mesprètz e folclorizacion, e non pas n’èsser complices. Fa qualques jorns, la cadena TF1 emetiá amb una condescendéncia insultanta un messatge en “patois provençal”. Nos dòl prigondament al fons de l’arma qu’una entitat coma lo Congrès Permanent de la Lenga Occitana o aja partejat suls rets socials coma s’aquò foguèsse una reüsida per l’occitan.