Per una bona partida de las familhas occitanas escolarizar los enfants dins la lenga del país en defòra de la Val d’Aran es una cachavièlha. Causir una escòla occitana, que siá una calandreta o una de l’ensenhament public, es complicat. En qualques cases cal percórrer mai de quilomètres e en d’autres cal pagar mai d’argent. En mai d’aquò, cal totjorn balhar d’explicas a la familha per aver causit l’opcion legitima. A mai, qualques escolans an la sensacion que lor opcion es minoritària e, en consequéncia, se sentisson en defòra de la normalitat. A l’ora d’ara, educar los mainats dins la lenga del país contunha d’èsser una causida de militància e de consciéncia. Nos demandam cossí sèm arribats aquí.
 
Los que venguèron fa mai d’uèch sègles son totjorn aicí. Pauc a cha pauc an conquistat nòstras tèrras e nòstres esperits, nòstre biais de viure, de parlar, de pensar... Nos cremèron al lenhièr perque pregàvem pas coma disián. Nos an massacrats cada còp qu’avèm gausat revendicar un bocin de dignitat: Joan Petit, los girondins, los barbets, los crocants, los faidits, las beguinas... An fach de guèrras en i mandant nòstres òmes a morir per lor pàtria. Nos diguèron (e nos dison totjorn) quina lenga cal parlar. An impausat pertot d’escòlas ont nos endoctrinan a lor idèa pseudoreligiosa d’estat-nacion. Patiguèrem de punicions e d’umiliacions per que parlèssem lor lenga. Contunhèron de nos umiliar perque la parlàvem pas amb l’accent que volián. Nos an fach venir monolingües. Nos an isolats de la rèsta del Mond...