editorial
Adieu-siatz al poèta de la benda dessenhada
“Arrestatz lo Mond que ne vòli davalar”, çò cridava Mafalda dins una benda dessenhada. E lo 30 de setembre passat es son creator que ne davalèt. Quino nos quitèt a 88 ans en nos daissant una òbra essenciala dins l’istòria de las bendas dessenhadas que farà totjorn partida de la vida e dels sentiments de sos legeires. Publicadas entre 1964 e 1973, las bendas dessenhadas de Mafalda e sos amics son una òbra màger de l’umor, mas sustot de la tendresa e de l’umanisme.
Quino foguèt un dels pauques que nos faguèt perpensar gràcias a sa capacitat de rebatre a l’encòp las causas simplas e las causas universalas. Atal, Mafalda asirava la sopa, coma fòrça de nosautres quand èrem pichons. Mas tanben voliá mandar una letra a Fidel Castro per que diguèsse que la sopa èra bona. “S’el ditz que la sopa es bona aicí los elegits diràn qu’es marrida e l’enebiràn”, çò pensava. Mafalda demandava a sa maire çò que li agradariá d’èsser s’aguèsse una vida e assegurava que los afars urgents totjorn se priorizavan davant los afars importants. A mai, sa tartuga se nomenava Burocracia e la dròlla definissiá la matraca d’un policièr coma lo “bastonet per macar d’ideologias”.
Mafalda aimava la musica dels Beatles, suportava pas las injustícias e metiá en evidéncia las contradiccions de sos parents e de la societat en general amb un sens de l’umor uman e jamai ofensant. Res a veire amb Charlie Hebdo. L’univèrs de Mafalda es bastit a l’entorn de sos parents e sos amics Felipe, Susanita, Miguelito e Manolito. Pus tard, arribèron lo petit fraire Guille e una nòva amiga plan metaforica, la tota petita Libertad. Ensems tota aquela còla presentariá d’un biais ingenú e ironic las misèrias de la societat umana de nòstre temps.
Cal dire que la rèsta de l’òbra de Quino, e mai s’esclipsèsse a causa del succès de Mafalda, a tant o mai de qualitat. Presenta un vejaire pessimista e tragic de l’umanitat adocit amb l’umor. Podèm conclure que Quino foguèt un poèta de la benda dessenhada que nos prepausèt totjorn l’imatge mai ridicul de nòstras vidas en nos fasent rire.
Nos a quitat lo papà de Mafalda, qu’es a l’encòp tanben lo papà de nosautres totes. Adieu-siatz, Quino!
Quino foguèt un dels pauques que nos faguèt perpensar gràcias a sa capacitat de rebatre a l’encòp las causas simplas e las causas universalas. Atal, Mafalda asirava la sopa, coma fòrça de nosautres quand èrem pichons. Mas tanben voliá mandar una letra a Fidel Castro per que diguèsse que la sopa èra bona. “S’el ditz que la sopa es bona aicí los elegits diràn qu’es marrida e l’enebiràn”, çò pensava. Mafalda demandava a sa maire çò que li agradariá d’èsser s’aguèsse una vida e assegurava que los afars urgents totjorn se priorizavan davant los afars importants. A mai, sa tartuga se nomenava Burocracia e la dròlla definissiá la matraca d’un policièr coma lo “bastonet per macar d’ideologias”.
Mafalda aimava la musica dels Beatles, suportava pas las injustícias e metiá en evidéncia las contradiccions de sos parents e de la societat en general amb un sens de l’umor uman e jamai ofensant. Res a veire amb Charlie Hebdo. L’univèrs de Mafalda es bastit a l’entorn de sos parents e sos amics Felipe, Susanita, Miguelito e Manolito. Pus tard, arribèron lo petit fraire Guille e una nòva amiga plan metaforica, la tota petita Libertad. Ensems tota aquela còla presentariá d’un biais ingenú e ironic las misèrias de la societat umana de nòstre temps.
Cal dire que la rèsta de l’òbra de Quino, e mai s’esclipsèsse a causa del succès de Mafalda, a tant o mai de qualitat. Presenta un vejaire pessimista e tragic de l’umanitat adocit amb l’umor. Podèm conclure que Quino foguèt un poèta de la benda dessenhada que nos prepausèt totjorn l’imatge mai ridicul de nòstras vidas en nos fasent rire.
Nos a quitat lo papà de Mafalda, qu’es a l’encòp tanben lo papà de nosautres totes. Adieu-siatz, Quino!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
Es una vergonha que ja non tengam una literatura de benda dessenhada de nivèl interestatal coma ne deuriá téner tot idiòma dign e normal.
La benda dessenhada occitana capita pas de traucar, levat qualques temptativas, d'unas interessantas. Es un camp que demòra encara puslèu desèrt malgrat l'interessant numèro especial que li consacrèt Lo Diari.
En Argentina bastèt d'un Quino per far que la BD siaga portada al nivèl de las melhoras expressions del dich 9èn art.
A nosautres nos fa mestièr un Quino per lançar lo movement e l'interès per una benda dessenhada en òc.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari