L’Assemblada Nacionala francesa aprovèt dijòus passat 8 d’abril la Lei Molac per 247 vòtes en favor e 76 contra. Es un eveniment istoric car s’agís de la primièra lei francesa per la reconeissença e la promocion de las lengas autoctònas de la Republica, dempuèi la Lei Deixonne de 1951 que n’autorizava l’ensenhament public. Se reconeis pel primièr còp l’ensenhament immersiu, se reconeis tanplan la senhalizacion bilingua e se permetrà que los rèirenoms pòrten de caractèrs qu’existisson pas en francés coma l“ñ” del breton o los accents sus cèrtas vocalas de l’occitan.
 
E mai qu’amb lo tèxt aprovat n’i a pas pro per melhorar la situacion de la lenga occitana, cal reconéisser qu’es un pas endavant que nos permetrà d’avançar, se volèm. Es lo primièr còp qu’una lei francesa reconeis l’existéncia de las lengas nòstras, fins ara perseguidas, mespresadas e ignoradas. Aquò establís un emparament legal inedit.
 
Mas cal far atencion. Lo jacobinisme es viu a París e al país, e se bat per que la Lei Molac demòre letra mòrta. Totun, dijòus comencèrem de veire qu’aquel jacobinisme se comença de dissòlver, e aquò es important. Las mentalitats evoluisson positivament.
 
Jean-Michel Blanquer a ja demostrat amb sa reforma qu’es un ministre de l’educacion nefast. E dijòus o nos demostrèt pas solament als occitanistas: cent deputats de son partit La Republica en Marcha (LREM) se revoltèron contra el e votèron en favor del tèxt de Molac malgrat la consigna oficiala del partit de votar contra. Es aital que lo grop macronista aprovèt majoritàriament lo projècte.
 
Blanquer confessèt publicament que la tòca de l’Educacion dicha nacionala es pas l’instruccion publica, mas l’imposicion del francés. E lo melenchonisme o sostenguèt plan. La França Insomesa foguèt lo sol partit que totes sos deputats votèron contra lo projècte de lei, franc d’una deputada que reconeguèt totun de s’èsser enganada.
 
Pasmens, dins aqueste editorial volèm sustot exprimir una reconeissença especiala a Paul Molac, qu’a tengut la constància, la paciéncia, la coeréncia e la determinacion necessàrias que aténher un vòte qu’el meteis qualifiquèt d’istoric. A mai, aquela reconeissença la volèm estendre a las associacions de defensa de las lengas nòstras. D’unes las critican, mas cal reconéisser qu’an fach bona òbra al près dels elegits.