Las consequéncias que las patisson los collectius qu’an perdut una lenga son grèvas. La sociolingüista Carme Junyent mençona de rapòrts que “descrivon” las condicions de vida de las societats desculturadas. “De personas que, en avent volgut far partida del grop pus grand per mejan del renonciament a lor lenga, an vist que demoravan marginalizadas. Violéncia, alcolisme, dependéncias e malautiás —fisicas e mentalas— fan abitualament partida d’aquela mena de descripcion”. Mas èra pas necite qu’o diguèsson los scientifics per o saber. Dins l’auton de 2013 un òme del País de Saut lengadocian o nos disiá net e clar. Per Pèire Pous, l’occitan l’an tuat “las injustícias socialas” qu’an voidat las campanhas e an cambiat radicalament lo biais de viure.  “Pendent uèit sègles l’avèm parlat, l’avèm transportat contra tots, mancava pas una virgula. A l’ora d’ara els joves an abandonat enrèr”, nos disiá en nos fasent una leiçon magistrala de sociolingüistica: “Son pus tristes que nosautis, cantan pas ni dançan pas”.
 
Diluns passat, la glèisa de Redoma, un petit masatge del País de Saut, èra claufida de Mond per li dire lo darrièr adieu. En Pieròt, coma li disián, nos veniá de quitar a 92 ans. Lo mond escotavan la ceremònia e los parladisses, en occitan, assietats o dreches al fons e als costats de la nau. Puèi al cementèri, mai de parladisses en occitan se tenián jos un cèl blau. Las montanhas prenián las colors de fin d’estiu mentre qu’una agla solitària volava al dessús dels caps dels presents. En Pèire Pous aguèt las funeralhas a son imatge: la lenga, la cultura, las montanhas e las gents… lo país!
 
En Pieròt trabalhèt tota sa vida a la bòria, fasiá lo pastor de vacas e de panièrs. A mai, contava de contes e recitava de poèmas, compausats per el o eiretats d’una tradicion ancestrala. Aviá un esperit dobèrt e tolerant qu’aviá aquerit gràcias a son interès per la cultura. E es aital que diluns, dins la glèisa, i aviá de mond del país e de nòuvenguts, d’occitanistas e de mond d’autres mitans culturals, mai que mai del teatre. Dins totes aqueles mitans en Pèire èra estat actiu.
 
En Pèire Pous foguèt lo darrièr dels mohicans per fòrça antropològs e etnològs que l’avián entrevistat e enregistrat. Mas per nosautres es un testimòni de la granda catastròfa umana e culturala que nos fa oblidar çò qu’èrem. El, amb clarvesença —mas tanben amb tendresa e umanitat— l’a analisada e nos demanda qu’aimem e valorizem aquel patrimòni immaterial que sèm a pèrdre. Lo melhor omenatge que li poscam far es contunhar de nos batre per revirar la situacion per que los joves del país tornen parlar, cantar e dançar e quiten d’èsser tristes.