Dins l’editorial d’aquesta setmana, volèm, abans tot, far una crida a participar nombroses a l'assemblada generala de l’IEO nacional se ne sèm sòcis. Se sèm pas de sòcis, aderiscam a l’IEO sul pic e participem-i. Las rasons pòdon semblar romanticas s’o fasèm per amor de l’institucion istorica de l’occitanisme o ben politicas s’o fasèm per defendre la lenga e la cultura occitanas. Mas sustot, cresèm que cal dire a las administracions publicas que son pas elas qu’an lo poder de decidir sus l’avenir d’una organizacion sociala, d’un mèdia, d’una esquipa esportiva o de quin daquòs que siá popular.
 
La dependéncia de las subvencions nos a provocat una grèva demenida de la capacitat d’iniciativa perque fòrça occitanistas, après viure pendent de decennis amb la costuma de las subvencions, considèran qu’es impossible de menar a bon tèrme cap de projècte que lo sostenga pas financièrament l’administracion.
 
De manténer lo movement occitanista amb de subvencions de l’argent public expausa a dos risques evidents. Lo primièr es que tot lo movement farà quincanèla lo jorn que l’autoritat considerarà qu’es arribada l’ora de copar los viures. E aquò o pòt decidir per de rasons budgetàrias o ben perque li conven d’escanar un movement que li agrada pas. Lo segond risc deriva del primièr e se resumís a la question seguenta: fins a quin nivèl l’occitanisme a l’independéncia de critèri e d’accion contra l’statu quo se ne depend economicament?
 
Cal, doncas, agir amb prudéncia mas amb determinacion. Lo movement occitanista serà mai fòrt e independent dins la mesura que serà capable de trobar d’autras vias de finançament. L’autogestion es quicòm d’indispensable se qualque jorn volèm que l’occitanisme venga una alternativa politica mai credibla. Sabèm qu’es impossible de renonciar a las subvencions mas si qu’es necite de diversificar las vias de finançament per finir pas dins una atrapa que paralise o qu’adometgisca lo movement.