Los locutors d’una lenga l’abandonan e quitan de la transmetre quand supòrtan pas pus las pressions que los obligan de se desculturar. Aquelas pressions pervèrsas d’engenhariá sociala son dessenhadas a fòrça quilomètres de distància amb de tòcas unicament imperialistas. “L’observacion dels procèsses de substitucion lingüistica demòstra clarament que la mòrt d’una lenga es generalament precedida d’un procès d’aculturacion”, çò ditz la sociolingüista catalana Carme Junyent.
 
Aquel procès d’aculturacion los occitans lo coneissèm plan. Cal pas anar gaire de jorns endarrièr per remarcar quantes de nosautres festegèrem Martror del biais occitan, quantes se desguisèron e demandèron de bonbonilhas per Halloween e quantes, tot simplament, aprofechèrem que lo 1r de novembre èra fèsta per far de torisme o per demorar a l'ostal e far pas res.
 
Dijòus passat, l’Assemblada Nacionala francesa deviá debatre d’una proposicion de lei per abolir la corrida. Ça que la, la fòrta oposicion a l’iniciativa del deputat Aymeric Caron lo forcèt a retirar la proposicion qu’aviá presentat. Al marge de l’opinion de la redaccion d’aqueste quotidian sul patiment e la crudelitat envèrs tot èsser viu, avèm agut de suportar cossí qualques unes, responsables e complices de l’aculturacion del pòble nòstre, s’erigisson ara coma defensors de nòstra cultura e nòstras tradicions.
 
Se lo pòble occitan aguèsse pas patit un maquiavelic procès d’alienacion, nòstra identitat se fondariá pas sul fach de defendre la denominacion d’un pastisson coma “chocolatine” o “pain au chocolat”, sul fach de manjar de tapas dins una terrassa de Carcassona o sul fach de conéisser de còr los noms dels principals “matadores” espanhòls a Besièrs.
 
Se qualqu’un vòl defendre la tauromaquia, es son problèma e lo de sa consciéncia, mas permetèm pas que se faga en nom d’una pretenduda cultura del “Miègjorn”. La cultura nòstra, nos l’an raubada, e la recobrarem solament se recobram la lenga. Es amb la lenga que la tornarem far viure e evoluir al nòstre biais e liurament.