Dimars passat, la seleccion de fotbol de Marròc eliminèt la seleccion d’Espanha de la mespresabla Copa del Mond de fotbòl que se debana en Qatar. En Marròc, mentre que lo rei d’aquel país festejava publicament aquela victòria, dins lo Rif i aviá de manifestacions per exigir la libertat dels presonièrs politics, contra la pauretat e la manca de libertat. Mentretant, sul terren esportiu, los jogaires brandèron un drapèl de Palestina qu’èra pas qu’un messatge al monarca qu’en 2020 normalizèt sas relacions amb l’estat d’Israèl.
 
D’aquel temps, per las carrièras de Barcelona e de las principalas vilas de Catalonha se produguèt quicòm que nos agradariá de raportar. Los luòcs tradicionals ont se festeja las capitadas de l’FC Barcelona èran clafits de mond que festejavan la victòria de Marròc en brandant de bandièras d’aquel país, de drapèls palestinians e de drapèls independendistas catalans. Foguèt un fenomèn sociologic impressionant de plena convivéncia. De soslinhar las declaracions a la television de Barcelona d’un jove dich Youssef Joudi que festejava e que son vidèo es vengut viral sus Internet:
     
Las paraulas d’aquel jove rompèron un fum de prejutjats e tresvirèron talament los rets socials que l’endeman foguèt convidat al platèu de la television barcelonesa per parlar de la comunautat marroquina en Catalonha. 
 
La question que nos pausam es s’aquela convivéncia l’aguèssem poscuda veire per las carrièras de Montpelhièr, Marselha o Tolosa. E perqué.