Se tenguèt dissabte a Montpelhièr una manifestacion “per la defensa das tradicions dau país de la bovina” ont quitament, del costat de manadièrs, clubs taurins, caçaires, elevaires e elegits, manifestava qualque collectiu occitanista per revendicar la lenga e la cultura del país. E sus aqueste tèma, la redaccion d’aqueste quotidian sabèm pas se manifestariam o pas, compte tengut que lo nòstre es un jornal qu’a de posicionaments progressistas, ecologistas e occitanistas. Los dobtes nos arriban compte tengut dels posicionaments extrèms tant dels defensors de la bovina coma dels opausants.
 
D’un costat, cal èsser conscients que parlar de la bovina en Lengadòc e Provença, coma de la corsa landesa en Gasconha, es parlar de quicòm mai qu’una còla de provincials que s’amusan a torturar una bèstia, mas d’una tradicion seculara qu’a una importància emocionala e identitària considerabla. A mai, es un espaci de sociabilizacion important. D’autre caire, es evident que lo fach de preservar las tradicions nos dona pas drech d’èsser crudèls, e es un fach objectiu e evident que la bovina implica lo patiment d’un animal.
 
En mai d’aquò, nos demandam perqué defendre la bovina mobiliza mai de mond que defendre la lenga, qu’es precisament lo sol trach identitari vertadièrament indispensable per manténer la cultura nòstra. Saique l’entorn de la bovina ten d’interèsses economics mai importants que la lenga.
 
D’aquel afar, nos inquieta a l’encòp que se presente los ecologistas coma d’enemics del país, e que las decisions del país se prengan pas al país. Per nosautres, aqueste afar es mai simple qu’impausar l’immobilisme de la tradicion, que n’impausar una reforma, que l’inscriure dins l’UNÈSCO o que l’enebir... Tot simplament conven que lo país la daisse evoluir de faiçon naturala. Sens interferéncias dels balhaires de leiçons de París, ni dels interèsses economics.
 
Esperam qu’en qualques decennis sauprem trobar de manjar e manténer nòstra identitat sens martirizar de bèstias e que nos sauprem organizar per viure totes confortablament sens polluir la planeta ni esplechar degun. E es possible que quand i serem arribats contunhem d’èsser occitans que vivon, pensan e parlan en occitan; un occitan del futur força mai evoluit ont benlèu lo pronom nosautres serà lo mai emplegat, e, en tot cas, amb una cultura qu’aurà evoluit amb umanitat, amb tot plen d’influéncias mas sens cap d’interferéncia ni opression imperialista. Es per aquela rason que volèm viure al país.