Lo debat sul maridatge omosexual, tant coma sus la rèsta dels dreches dels gais e de las lesbianas, es un debat viu dins tot lo Mond. La Republica Francesa es tre ara lo catorzen estat que reconeis lo maridatge entre doas personas del meteis sèxe. Èra una promessa electorala del president François Hollande. Es un debat legitim, amb de posicions abrandadas, mas es un debat que se finirà amb la reconeissença inevitabla del maridatge omosexual dins tot lo Mond. I anar contra es anar contra los tempses modèrnes. Es coma lo sufragi femenin: arribèt en un moment istoric concret mas èra una batalha que se ganhariá a còp segur, e mai se qualques unes s’i opausavan.
 
Ça que la, lo fach que nos inquieta mai es lo frapament de qualques sectors franceses contra lo maridatge omosexual. Se pòt èsser contra per de motius religioses o ideologics, mas la linha roja que se pòt pas jamai trespassar es la del respècte e de la democracia. Los rambalhs e las agressions an aumentat aquestes jorns, esperonats sens dobte per un movement ciutadan qu’a perdut lo contraròtle de se. Per contra, los arguments e las manièras dels partisans del maridatge omosexual son totjorn estats esquistes e democratics. Aquò es pas una diferéncia mendre.
 
D’un autre costat, coma occitanistas podèm pas quitar de far un parallelisme critic. Lo president Hollande o a riscat tot per complir una promessa electorala que li a costat de rambalhs, de manifestacions, de criticas e de trabucs politics e parlamentaris. Bon, aquò es lo prètz que cal pagar per aplicar un programa democraticament majoritari. O es tanben, doncas, la ratificacion de la Carta Europèa de las Lengas Regionalas e Minoritàrias, mas aicí sembla que lo prètz de pagar li semble tròp grand. Nos trobam, doncas, davant una actitud ipocrita de la part de la presidéncia, que cal apondre al fach que nos a mentit publicament e a mostrat sa manca de coratge per menar a tèrme de reformas prigondas.