Lo fach que los elegits gaudiscan d’una cèrta proteccion legala quand recebon d’acusacions es un fach universal. Las rasons qu’o justifican venon d’annadas enrèire, quand i aviá un risc real que se presentèsson de denóncias falsas contra los deputats pr’amor de la guèrra politica e partidista. Darrièrament aquelas practicas son pas brica frequentas, aürosament, mas los nòstres elegits, mai que mai los deputats e los senators  —e tanben los eurodeputats— gaudisson encara d’immunitat.
 
Mas aquel privilègi es pas sinonim d’impunitat, e mai s’aital s’es passat tròp de còps. Fòrça jutges e fòrça politicians comprenon que totes los ciutadans son egals davant la justícia, e mai s’an lor cadieral dins lo Senat francés o se gaudisson de lor retirada dins las montanhas dels Pirenèus occitans. Qualques politicians o an pas comprés, encara, e s’amagan vergonhablament darrièr lor immunitat per evitar la justícia e agir amb impunitat. Fins ara.
 
Es lo cas de Marine Le Pen, qu’a vist coma sos companhs del Parlament Europèu li an levat l’immunitat per que renda compte de sos mots, ont comparava las pregàrias de la comunautat musulmana amb l’ocupacion de França pels nazis. Ela o nega, mas justament lo luòc idonèu per o esclarzir es davant la justícia. S’es condemnada, poiriá èsser inabilitada e ocupar pas cap de carga publica, çò que, plan segur, la farà venir mai prudenta e mesurada dins sas declaracions publicas. Esperem tanben qu’aquel afar siá un tòc d’atencion a la banalizacion del nazisme.