La fèsta nacionala d’Aran ongan es estada agredoça. D’un caire, lo decès de Tònho Castet nos a portat una tristor màger. Las manifestacions d’amor venon dolorosas quand una persona aimada se’n va. Lo portarem totjorn dins lo còr e li farem lo melhor dels omenatges: contunhar de nos batre per la lenga nòstra. De l’autre latz, la nòta doça la pòrta la celebracion, pel primièr còp, d’una fèsta populara amb de jòcs de quilhas, amb un collòqui sus Aran dins la nacion occitana, amb un talhièr de danças tradicionalas e amb dos concèrts de tria.

Franc de pichonas celebracions espontanèas un pauc pertot, lo jorn nacional d’Aran se limitava fins ara a d’eveniments protocollaris e de ceremònias oficialas, que son de besonh per la dignitat del país, mas qu’engatja pas los ciutadans coma los pòdon engatjar la Corsa d’Aran per sa Lenga o La Passem. Èra, per tant, de besonh qu’una jornada de fèsta nacionala d’un país occitan prepausèsse d’eveniments populars e dobèrts a totes, coma lo que se tenguèt dissabte a Sant Joan de Toran (Quate Lòcs).

Una fèsta nacionala inclusiva e populara pòrta non sonque de divertiment mas tanben permet una connexion mai prigonda amb l’identitat e doncas amb la valorizacion de la cultura e la lenga del país que se tròban dins una situacion inquietanta de minorizacion.

Rendètz-vos venent lo 30 de julhet per la 29a edicion de la Corsa d’Aran per sa Lenga.