I a totplen d’estats que se pretendon de nacions, e que perseguisson e enebisson de lengas e de manifestacions culturalas autras que las oficialas. Fàcia a aquela repression, cèrtas comunautats concernidas an pogut far de resisténcia. Pasmens, dins l’estat francés s’emplega un metòde mai subtil d’etnocidi que fa que tota resisténcia es testimoniala, mespresada, denigrada e mai ridiculizada. Pel supremacisme francimand, tuar totas las lengas e culturas autoctònas autras que la francesa, l’oïlitan del poder central, es un dever patriotic que cal menar a bon tèrme en nom del progrès uman jos la santa devisa de la libertat, l’egalitat e la fraternitat. Nos fan calar, nos daissan pas èsser, mas es pel progrès social e pel ben de l’umanitat. Tè!

Cossí combatre lo lingüicidi fàcia a una administracion que nos denigra? Es pas enebit d’ensenhar l’occitan dins l’educacion publica, mas los corses an d’èsser volontaris, se passan a las oras mai complicadas e se prepausa pas pro de pòstes d’ensenhaires per que las lengas pòscan vertadièrament subreviure. Los prenoms en occitan o en breton son pas enebits, mas si que son interdiches qualques signes coma la “ú” d’Artús o l’“ñ” de Fañch.

Cossí se batre fàcia a una Republica “democratica e sociala” que refusa de ratificar la Carta Europèa de las Lengas Regionalas o Minorizadas perque, segon sa Constitucion, aquelas lengas se reduson a un patrimòni de musèu? Cossí se batre contra un estat que, après signar la Convencion Internacionala dels Dreches de l’Enfant, fa una resèrva per aplicar pas l’article que tòca los dreches lingüistics per çò que, segon lo poder central, i auriá pas de minoritats sus son territòri?

En julhet passat, nos regaudissiam d’una nòva encoratjanta e publicàvem, aüroses, que lo mètro de Marselha parlariá occitan. Ara, aquesta setmana, venèm de descobrir que lo provençal del mètro de Marselha es silenciat dins lo mai blos estil jacobin: mentre que d'autras lengas retronisson clarament pels nautparladors, la lenga nòstra sembla volontàriament amagada al moment mai critic, quand lo tren intra en gara. O denonciava lo PEN Club occitan. Sèm convencuts qu’es pas una coïncidéncia que las anóncias en occitan arriben precisament al moment tarabastós ont es pas possible de se far ausir.