Una de las consequéncias mai abitualas d’aquela patologia que patís Occitània e que podèm nommar alienacion nacionala o sindròme d’Estocòlme es qu’avèm la bossòla rompuda i a longtemps. Los occitans sèm arribats al ponch que sabèm pas quitament ont sèm; e, aquò es mai grèu, sovent nos plaçam en considerar de referents estrangièrs a la nòstra realitat. Es que qualqu’un pòt pensar a un danés que se presentariá “del nòrd” encausa qu’auriá pres per referéncia geografica Alemanha, qu’es al sud de Danemarc?
 
Aquela sòrta de peguesas se passan sovent en cò nòstre. Quantes còps avèm pas parlat del “sud” per rapòrt a Occitània? Lo “sud” de qué, exactament? Lo sud de França, vaquí. Siás de Tolosa, de Montpelhièr o de Limòtges, sèm totjorn al maldich “sud”. De jornals de mentalitat francesa coma Sud Ouest, Midi Libre o La Dépêche du Midi ajudan a perpetuar aquela ambigüitat; e tanben la perenniza (e aquò es una remarca dicha amb tota la simpatia), “Commando Sudiste”. Tornam pausar la question: Occitània es lo “sud” de quicòm?
 
E sèm al cimèl de l’alienacion mentala e del ridicul mai absolut de la desvertebracion occitana quand rescontram un aranés que se crei del “nòrd”. Del “nòrd” de qué? Encara qu’Aran politicament se tròba al nòrd d’Espanha o de Catalonha, lo país aranés se pòt plan vantar d’èsser lo “sud”: lo “sud” d’Occitània. E, en consequéncia, Limòtges, Auvèrnnhe, Vivarés e los Alps son lo nòrd del país. La nòstra bossòla li cal una reparacion urgenta: qualqu’un sap d’un bon bossolièr que nos la meta al ponch?