La decision de la Cort administrativa d’apelacion, qu’a enebit l’emplec de la lenga còrsa dins los debats de l'Assemblada de Corsèga, met la legislacion francesa al nivèl de cèrtas dictaturas faissistas en çò que tanh als dreches lingüistics. Poiriam èsser mens categorics e parlar de las limitacions estructuralas de l'encastre juridic francés fàcia a las lengas dichas regionalas. Poiriam dire tanplan qu’aquela interpretacion estricta de la Constitucion francesa deslegitima l’expression institucionala d’una lenga qu’es lo patrimòni cultural e identitari d’un territòri. Mas sèm espantats! Es inquietant que se pòsca enebir legalament l’emplec de quina lenga que siá sus son pròpri territòri mentre qu’impausan una lenga de defòra. Es inquietant qu’aquela decision arribe qualques jorns après que lo president de la Republica acusèt las lengas d’èsser “un instrument de division de la nacion francesa”. Es inquietant qu’al sègle XXI las institucions estatalas manifèsten d’actituds tant inumanament autoritàrias.

La responsa de la Collectivitat de Corsega es exemplara. A decidit de far apelacion de la senténcia davant lo Conselh d’Estat e, se necessari, davant d’organismes europèus, mandant un messatge ferme: la defensa de la lenga còrsa es una causa justa e en sintonia amb las valors democraticas e europèas. Aquò, apondut a la demanda d’una revision constitucionala per autrejar l’oficialitat al còrs, es una demostracion de dignitat e de bona volontat politica, mai que mai fàcia a un estat que te daissa pas existir dins l’expression de ton identitat, del temps que son president t’acusa d’èsser un “instrument de division”. Es ben aquel supremacisme lingüistic e intolerant de l’estat monolingüe lo vertadièr “instrument de division”. Se França permet pas los còrses d’existir dins l’expression de lor identitat, seràn forçats de voler quitar França.

De fach, totes aqueles prepauses lingüicidas, dempuèi l’abat Gregoire fins a la descafeïnizacion constitucionala de la Lei Molac, nos mandan un messatge net e clar als occitans que defendèm nòstres dreches lingüistics e la diversitat culturala. La batalha dels còrses es tanben la batalha de l’occitan, e de tota autra lenga que lucha contra l’omogeneïzacion impausada per l’estat. La lenga es nòstre biais de comprene lo Mond, es nòstra identitat, nòstra memòria… e ara es la resisténcia. Per tant, sostenèm los corsofòns e lors representants que vòlon emplegar lor lenga dins l’Assemblada. En fin de compte, degun deuriá èsser privat de parlar sa lenga, ni dins l’Assemblada ni endacòm mai.