Uèi fa 781 ans que Montsegur visquèt una de las paginas mai tragicas de l’istòria occitana. Amb l’extermini del darrièr nuclèu de resisténcia catara e lo cremament de mai de 200 personas, los crosats franceses pensèron que metián tanben la lausa sul cavòt de la civilizacion occitana. Cèrtas, los occitans èrem pas encara eliminats, mas la conquista d’una part considerabla de nòstre territòri èra un fach consumat. Lo país de la lenga d’òc intrava dins un tunèl long e escur, e, en una cèrta mesura, encara i sèm.

E totun, çò que los barons franceses podián pas imaginar alavetz —ni quitament long de totes aqueles sègles de dominacion— es que la nacion occitana restariá viva 781 ans apuèi. E non solament sèm encara vius, mas nòstra consciéncia a avançat significativament dins los darrièrs decennis. Lo país foguèt al bòrd de la liquidacion, mas se’n refà. I a d’escòlas occitanas, de candidaturas electoralas occitanistas e mai de mèdias en occitan que jamai. E d’aicí a un decenni, tot aquò se serà multiplicat. Es aqueste progrès qu’es lo melhor revenge de las victimas de Montsegur e de totes los autres endreches ont lo poder francés nos massacrèt

Per commemorar aquel eveniment, uèi se ten un dinnar convivial après la ceremònia commemorativa a l’estela del puèg. Un redactor de Jornalet i es tanplan present per cobrir l’eveniment e testimoniar d’aquesta memòria que, malgrat tot, demòra viva e contunha de parlar.

781 ans après Montsegur, los occitans sèm encara aquí. E serem aquí deman. Amb una lenga, una cultura e una consciéncia que creisson, malgrat totes los obstacles. E aquò, benlèu, es lo melhor omenatge que podèm rendre als que moriguèron en defendent la libertat e la dignitat d’aqueste país, Occitània.