L’Institut d’Estudis Occitans (IEO) es una entitat fondamentala per la lenga e la cultura occitana. Dempuèi sa creacion fa 80 ans, es un pilar de la difusion e la normalizacion de l’occitan, amb un prètzfach infatigable qu’a superats fòrça obstacles long de son istòria.

L’IEO a patits de còps durs durant tota son istòria e darrièrament cal plànher una reduccion radicala de las subvencions publicas. Ara l’institucion se tròba dins un caireforc: un movement nomenat «Obrar Amassa» promòu un renovelament que vòl menar l’IEO devèrs una nòva estapa d’accion.

Aquel movement, qu’a amassadas mai de 200 adesions, a generadas tantas esperanças coma de chepics dins lo malhum occitanista. Es evident que la volontat de cambiament es legitima e, probablament, necessària per reviscolar l’entitat. Totun, voldriam pas qu’aquel procès accentuèsse las fracturas intèrnas dins lo movement occitanista, coma ja se passèt amb la controvèrsia sul nom de la region administrativa francesa dicha Occitània. Cal agir amb responsabilitat, en cercant de consenses e en evitant de tensions innecessàrias que poirián afeblir encara mai nòstra freula comunautat.

Jornalet, dins son ròtle de mèdia occitan, a publicat recentament un article de Manu Isopet sus «Obrar Amassa». Nos semblava indispensable d’assabentar lo public occitanista sus aquel movement, mas es verai que se son los sols a comunicar, se pòt suscitar d’inquietuds dins l’actuala direccion de l’IEO que sembla incapabla de garentir un debat equilibrat e representatiu de totas las sensibilitats.

Es vertat que, dins lo malaisit prètzfach d’informar, es sovent complicat d’amassar totas las voses amb las meteissas rapiditat e prigondor. Mas aquela pluralitat es necessària per bastir una vision comuna e evitar de malentenduts que lors resultats son l’aflaquiment de la lucha per la lenga e doncas pel país. Nos podèm pas permetre una nòva division. Ara es ora de refortir los ponts, non pas de los far espetar.

Davant aquel panorama, cal remembrar que l’IEO es una entitat preciosa qu’avèm de sonhar. Son istòria, sa trajectòria e son avenir dependon de la capacitat de la comunautat occitanista de trobar de ponches d’acòrdi e de trabalhar ensems, amb un esperit constructiu e lo ferme objectiu de contunhar de far avançar l’occitan. Obrar amassa, òc, mas amb responsabilitat e respècte per tota la diversitat del movement.