Uèi es Dimenge de Resurreccion. Delà lo sens religiós crestian, aqueste jorn nos parla de renaissença, de retorn de la lutz après l’ombra, de la vida que torna florir, del laurièr que torna verdejar… Aqueste messatge d’esperança es exactament çò que nos cal. L’occitanisme a viscut de crisis, de decepcions, de moments complicats, mas lo fuòc es pas amortat; jol cendre i es totjorn aquela brasa que poirà alucar tornarmai la flama de la lenga e del país.

Dins fòrça endreches d’Occitània, uèi se cosina de pascadas o de moletas gigantas, se fa de cèrcauòus, se canta, se manja ensems e fòrça mond fan viure una memòria collectiva bastida long de nòstra istòria.

Los occitans sèm un pòble sens estat, mas pas sens dignitat. Sèm una nacion sens poder, mas pas sens paraulas. Las paraulas las nos an volgut mespresar e raubar, mas qualques unes las servam encara. Las paraulas son dins las bandeiròlas de las partidas de rugbi o fotbòl, dins los noms de fòrça associacions, dins nòstres toponims, dins las cançons del país, dins los provèrbis... Las paraulas son d’armas poderosas car es amb elas que bastirem un país viu. Es amb elas que poirem ajudar a desvelhar de consciéncias. Las paraulas son pas completament perdudas e, se lo pòble ne compren lor valor, las voldrà tornar prene.

Lo pessimisme, dins nòstra situacion, es un luxe que nos podèm pas permetre. Avèm de besonh d’optimisme, de coratge, de vam. Nos cal aquela esperança que la Pasca de Resurreccion simboliza tan plan. Los bascos, amb fòrça clarvesença, an causit aqueste jorn coma fèsta nacionala benlèu perque sabián que l’esperança es pas una opcion mas un besonh de vida pels pòbles alienats e minorizats.

Volèm viure al país. I volèm viure coma de ciutadans del Mond. Mas i volèm viure en occitan car es nòstre biais de comprene la natura, la convivéncia, las paraulas e lo silenci, la lucha e la patz.

Pascas es lo miracle de tornar nàisser. Cregam-i, es possible. Avèm de qué far.