Un dels fenomèns classics de las societats colonizadas es la manca d’amor pròpri e lo sens nul de la dignitat. Mai encara, l’asirança de se meteis es la nòrma basica de comportament e tot çò qu’es autoctòn provòca la vergonha o ven l’objècte de la trufariá. Qu’o fagan los colonizaires se pòt comprene; qu’o fagan los quites colonizats es l’evidéncia mai clara de la desfacha morala e nacionala d’un pòble. Dins aquelas societats, los colonizats vòlon èsser coma los colonizaires o vòlon èsser simpatics als colonizaires en se trufant d’eles meteisses.
 
Dins la petita vila de Montcuc, en Carcin Blanc, un individú a agut l’idèa de vendre de boitas voidas que contenon supausadament d’“air de Montcuq”. La còla de Jornalet sabèm pas ont es la galejada, s’es pas que lo contengut de las boitas es un indici del material que noirís lo cervèl del promotor. Ça que la, cal dire qu’aquela imbecillitat es pas nòva. Fa fòrça annadas, un umorista televisiu francés anèt a Montcuc e i enregistrèt un reportatge ont se trufava d’un biais umiliant del nom de la vila, perque en francés aquò los fa rire. Aquò nos sembla tanben de marrit gost, mas cal dire qu’aqueles faches se passèron fa fòrça annadas.
 
Lo fach mai grèu es que lo promotor actual d’aquela iniciativa es un abitant de Montcuc, qu’aficha quitament la bandièra tricolor sus l’etiqueta de son produch risible, mas que mençona pas enluòc lo nom occitan de la vila e parla solament de “Montcuq” en francés. Son aqueles tipes de conduchas qu’an fach qu’Occitània venga lo vertadièr cuol de l’exagòn, ont totes pòdon abocar lors misèrias perque los occitans protèstan pas, e en mai d’aquò rison de totas las trufariás dels senhors en esperant que lor lancen qualque bescuèch pels cans.