Dins l’estat espanhòl, la crisi financièra globala es estada mai que mai prigonda, e la rason principala es la bofiga immobilièra qu’aguèt, sustot, lo sosten dels govèrns autonomics del Partit Popular. Una de las consequéncias pus pervèrsas d’aquela crisi, es que l’estat es plen d’abitanças vuèjas, proprietats de las bancas, mentre que i a de centenats de familhas fòrabandidas de lors ostals perque pòdon pas pagar los crèdits ipotecaris a aquelas bancas. La gestion d’aquela crisi que fa lo govèrn espanhòl, tanben del Partit Popular, es estada fòrça pervèrsa: an mandat fòrça argent a las bancas, an fach una lei de l’emplec que viòla los dreches dels obrièrs, e lo caumatge es pus naut que jamai. S’a tot aquò apondèm qu’emplegan lor majoritat absoluda per far de politicas ultraespanholistas contra las lengas e los pòbles minorizats de l’estat, es normal qu’al delà de las grandas protèstas socialas, los independentismes istorics, coma lo basco e lo catalan, ajan crescut.
 
Èra doncas de preveire, que resolverián aquela crisi sociala a la faiçon espanhòla dels darrièrs 75 ans: amb la repression. Lo ministre de l’interior espanhòl ven de presentar un avantprojècte de lei de “seguretat ciutadana” que penaliza amb de multas astronomicas tot çò que los jutges an pas gausat condemnar. E mai s’a rebaissat un pauc lo projècte inicial, lo Partit Popular votarà en 2014 una lei de seguretat ciutadana que penaliza amb de multas de fins a 600 000 èuros cèrtas manifestacions que convenon pas als sénhers del PP, e atanben d’amassadas, d’acamps, resistir a èsser detengut o voler pas partir de l’ostal en una expulsion. Mas, çò que nos remembra mai de tempses passats, son las multas per ofensas o otratges a Espanha, a sa bandièra e a sas institucions.
 
 
Pasmens, aquela mena de politica repressiva, tipicament espanhòla dempuèi los 75 darrièrs ans, es pas exclusiva del Partit Popular. Aquela lei, remplaçarà la lei de 1992 del ministre socialista José Luis Corcuera, popularament coneguda coma la “lei del còp de pè a la pòrta”, qu’amb lo pretèxt de luchar contra lo terrorisme, faguèt lo primièr saut d’escarnir los dreches umans en nom de la democracia. Delà las politicas repressivas que creisson dins l’estat espanhòl, “la bonas relacions” e “l’amistat” del ministre de l’interior francés, Manuel Valls, amb son omològ espanhòl nos fa preveire que tot aquò pòt arribar dins l’estat francés e endacòm mai. Los dos ministres an ja mostrat una plan bona armonia amb la lucha “antiterrorista”, e en banalizant lo mot “terrorisme” per reprimir los movements de liberacion nacionala, al nòrd e al sud dels Pirenèus. Cal, tre ara, denonciar aquelas politicas repressivas, n’evitar l’implantacion e l’exportacion. O cal far ara en Euròpa tota e endacòm mai, perque quand arribarà lo moment qu’aurem enveja e besonh de protestar, aurem pas manco un Jornalet per legir cada jorn las informacions en libertat.