Aquestes darrièrs jorns, Jornalet a fach resson de l’iniciativa de l’IEO del País Niçard per far visibla la lenga occitana per carrièras e dins la vida vidanta. Segon la seccion niçarda de l’IEO, “la socializacion de la lenga occitana consistisse en la sieu visibilitat, per carrieras, dins lu transpòrts publics, sus lo malhum, etc.” Los promotors de la campanha demandan als ciutadans que lor rapòrten quinas accions se pòdon far al delà de las mai conegudas, coma la senhalizacion bilingüa sus las vias de comunicacion.
 
Son justament d’accions talas que fan progressar l’usatge social de la lenga, perque l’occitan ven una lenga utila e efectiva dins la vida vidanta. Las lengas morisson quand quitan d’èsser utilas, e es normal que siá aital, e mai s’aquò es plan trist. Pr’amor d’aquò cal menar l’occitan delà las escòlas, delà lo mitan de la musica tradicionala e dels libres, per passar a l’ofensiva dins la vida publica. Es un camin malaisit e plen de desfortunas, en començant per l’incompreneson de la majoritat de la populacion occitana, enterrada jos de decennis de “vergonha”, causada per la politica uniformizanta francesa e per la manca de referents occitans considerables que faguèsson contrapés. Mas es lo sol camin possible.
 
Es per aquò que volèm consagrar aqueste editorial a felicitar l’IEO del País Niçard e a encoratjar totes los bons occitanistas del país nòstre a participar a aquela iniciativa. Cresèm que d’iniciativas coma aquela fan qu’Occitània siá plan viva e pòsca aver una esperança. Sola una lucha que se quita es una lucha que se pèrd a còp segur.
 
La socializacion de la lenga a l’escrich, en aumentant sa visibilitat publica, es una excellenta causa. Mas sufís pas. Cal pensar tanben a la transmission familiala de l’occitan de generacion en generacion e a son usatge oral intensiu gràcias a de nuclèus de parlants actius.