Fa qualques jorns lo Mond a assistit a un acte abominable que nos a fach quilhar los cabels sul cap. En Iraq, un grop de militants de l’Estat Islamic (EI o Daish) intrèt dins un musèu de Mossol e destruguèt totas las estatuas que i trobèt. Qualques unas d’aquelas apertenián a la cultura assiriana e èran d’òbras fachas fa de milièrs d’ans. Qualques jorns puèi, l’EI destruguèt, en emplegant de maquinas pesantas, la vila arqueologica de Nimrud. Per lo Mond entièr se levèron de protèstas contra aquel acte barbar e ignorant. Aquelas pèças arqueologicas subrevisquèron tota sòrta de conflictes, revolucions, guèrras e invasions, mas fin finala an pas pogut escapar al baujum destructor d’un grop de fanatics religioses qu’an pas manco la capacitat de comprene lo mal qu’an causat a l’Umanitat.
 
L’EI a provocat çò que la legislacion internacionala considèra un crime de guèrra perque a destruch intencionalament un eiretatge cultural per n’impausar un autre per la fòrça. Las Nacions Unidas, l’UNÈSCO e d’autres organismes internacionals o considèran aital. La destruccion absoluda d’una cultura es, doncas, un crime de guèrra e es aital que deu èsser considerat. Alavetz, los colpables d’aquel desastre devon èsser recercats e jutjats, tal coma se jutgèt los criminals nazis o los del movement khmer roge. Lo govèrn francés s’es exprimit tanben en tèrmes similars, e cal que siá aital.
 
Ça que la, aqueste jornal pòt pas evitar de s’estonar davant aqueste zèl extrèm mostrat per França en defensa de la cultura assiriana e, a l’encòp, davant lo mesprètz mai absolut del meteis govèrn francés tocant la cultura occitana. Çò que França considèra inacceptable en d’autres endreches o vei justificat dins lo cas occitan. La persecucion permanenta de la lenga e de la cultura occitanas, la manipulacion istorica, la repression toponimica, la liquidacion de l’onomastica occitana, la fragmentacion deliberada del territòri occitan e l’alienacion nacionala occitana son pas solament toleradas per l’estat, mas es lo quite estat que n’es lo principal impulsor. La comparason amb la destruccion de l’eiretatge cultural assirian poiriá semblar exagerada, mas volèm i metre lo fòcus perque, a la diferéncia de las estatuas millenàrias, los occitans sèm encara de personas vivas e la nòstra cultura encara subreviu.