Imaginem, per un instant, qu’un ciutadan valon comencèsse una cauma de la fam per revendicar sos dreches lingüistics dins la zòna metropolitana flamenca a l’entorn de Brussèlas. O imaginem, per exemple, qu’un elegit del Nòu Bronswik comencèsse una cauma de la fam per far respectar lo bilingüisme oficial en anglés e francés existent dins aquela província atlantica de Canadà. O imaginem, tot simplament, que lo director d’un licèu francés a l’exterior comencèsse una cauma de la fam per protestar contra lo barrament del sieu centre. Dins aqueles tres cases, e dins tantes autres semblables que poguèssem imaginar, quala cresètz que seriá la reaccion dels mèdias franceses? La responsa es tan vesedoira que la detalharem pas, mas ben podèm dire que se poiriá anar de Bretanha fins a Provença en caminant sus las paginas dels jornals franceses que parlèsson d’aqueles afars.
 
Ça que la, quand lo que fa la cauma de la fam es un elegit occitan en defensa de sa lenga, la nòva despareis automaticament. Lo problèma es pas que siá un elegit occitan; generariá pas tanpauc lo mendre signe d’interès se foguèsse un ciutadan de Martinica, de Catalonha Nòrd, de Canaquia o de Corsega. Los mèdias franceses, après aver viscut qualques sègles en fumant tot tranquillament l’òpi del jacobinisme, en participar gaujosament al bastiment del projècte nacional francés, en tot practicar lo culturicidi mai important de l’Euròpa occidentala, son pas solament conscients de censurar qué que siá. Simplament i pensan pas. Es pas de marrida fe: la cauma de la fam de Dàvid Grosclaude es estada, tot simplament, invisibla. Sèm convencuts que se demandèssem als grands mèdias franceses lor vision de l’afar, sauprián quitament pas de qué sèm a parlar. Los afars “provincials” s’evaporan sul camin de París e quand i arriban son ja solament una nèbla blanca que sul pic desapareis. Los mèdias parisencs deurián aver vergonha que la premsa internacionala aja parlat mai d’aquel afar que la premsa estatala francesa.
 
Los mèdias “regionals”, totjorn rapids e complasents a tot çò qu’arriba dins la capitala de la “Republica”, sembla qu’an pas mostrat gaire d’interès a aquela cauma de la fam. Bodieu! Se ne parlèsson serián la vergonha dels collègas de París e de qualques elegits locals interessats a far lor carrièra dins la capitala de la “Republica” per fugir aqueste país que lor remembra que fan partida d’una autra realitat. A causa d’aquò n’an pas parlat, malgrat qualques onorablas excepcions. Tot aquò demòstra, encara un còp, que la nacion occitana se poirà solament bastir se dispausa de mèdias qu’ajan una vision occitana del Mond, en la lenga que siá, qu’ajuden a bastir un espaci occitan de comunicacion. Alavetz, encoratjam totes los legeires a consumar de mèdias del país, e a los sosténer, perque son los sols que lor impòrta vertadièrament tot çò que se passa en Occitània.