La cauma de la fam menada a tèrme per Dàvid Grosclaude, dempuèi lo ponch de vista politic, nos a daissat tres leiçons que, se las volèm aprene, pòdon cambiar la situacion occitana e far un saut qualitatiu dins los tempses avenidors. La primièra leiçon es que i a pas res d’impossible e que se pòt aténher las tòcas se se trabalha amb constància e disciplina. Dich d’un autre biais, la sola lucha que se pèrd es la que se quita. Tròp sovent qualques unes an considerat que la lucha per la lenga e la cultura occitanas èra una quimèra e una utopia, e que l’agonia de la cultura èra irreversibla e, doncas, valiá pas la pena de destinar d’esfòrces en un combat predestinat a la desbranda. Grosclaude a demostrat çò contrari: la lucha se pòt ganhar e solament cal èsser decidit e trabalhar en consequéncia. Cal pas creire que lo combat es perdut; mas cal afrontar cada batalha amb realisme, disciplina e imaginacion.
 
La segonda granda leiçon es una leiçon que fa de temps que la còla de Jornalet la defend: l’unitat d’accion. Grosclaude e son accion an atengut l’unitat de tot l’occitanisme en defensa d’un objectiu concret e tangible. D’occitanistas de drecha e d’esquèrra, independentistas e autonomistas, de maximalistas e de minimalistas, de militants de partits occitans o franceses, d’occitans de França, d’Espanha, d’Itàlia e de Mónegue, totes se son amassats dins lo sosten e la solidaritat. Lo movement nacional es estat, benlèu pel primièr còp dempuèi de decennis, un vertadièr movement nacional. Divèrs e complèxe, cèrtament, mas un sol movement fin finala. L’unitat fa la fòrça e l’estat francés a cedit solament quand a vist la magnitud e lo potencial del nòstre movement. Alavetz, cal que cadun trabalhe dins son domeni, mas en amassant las fòrças per las grandas questions e las grandas mobilizacions.
 
La tresena leiçon es qu’es imperatiu que l’occitanisme faga una politica electorala e institucionala, pr’amor que lo trabalh concret d’un sol elegit pòt èsser formidable, coma En Grosclaude o a demostrat. Los elegits veïculan e canalizan la pression populara quand n’i a pas pro amb las protèstas e las mobilizacions per carrièras. Cal que qualqu’un ne recuèlha l’esperit e convertisca las revendicacions en realitats tocablas. Cal de cònsols, de conselhièrs, d’elegits regionals, departamentals, estatals e europèus que sián occitanistas, al delà del partit o de la coalicion ont se presenten. Se fa mestièr, cal agir amb astúcia e generositat per arribar a las institucions. Es evident qu’avèm de besonh de partits unicament occitans, mas tanben es vertat que i a d’occitanistas dins los partits de clau francesa e eles son tanben necites per aténher d’objectius concrets. I a pas una estrategia comuna de reüssida, mas en cada eleccion e en cada domeni territorial l’occitanisme deuriá èsser pro abil per garentir la maximala preséncia d’occitanistas dins las institucions.