Siria pèrd de sang pertot. Lo regim del president Bashshar Al Asad reprimís las protèstas popularas amb una cruseltat que fa paur. Los masèls de civils e las atrocitats comesas contra la populacion, verificadas per d’organizacions independentas de dreches umans, son venguts d’informacions abitualas dins los informatius d’en pertot. Los rebèls, del lor costat, son de mai en mai armats e organizats e fan d’accions mai gausadas, en tustant lo còr del govèrn dins las quitas carrièras de Damasc. Per tot aquò, en Siria i a pas cap de Prima Aràbia ni tanpauc una revòlta populara: sèm a veire una vertadièra guèrra dins un dels endreches mai convulsats de la planeta.

Los govèrns d’Euròpa e dels Estats Units, coma poténcias occidentalas que dison defendre la democracia per lo mond sencer, agachan aquela guèrra entre l’estupor e l’indignacion. La dialectica de las condemnacions diplomaticas e la retirada de qualques ambaissadors provòcan pas cap de reaccion de la part del govèrn sirian. Los viatges amont e aval de Kofi Annan an pas portat cap de resultat e lo govèrn sirian sembla qu’aja pas cap d’intencion de dialòg per cercar una sortida negociada del conflicte. Los rebèls, qu’inicialament n’èran partidaris, sembla qu’ara o fisan tot a la victòria sul prat batalhièr.

E França? Coma anciana poténcia coloniala del país, lo govèrn de París a una responsabilitat addicionala dins tot aquel drama. Lo govèrn de François Hollande pòt pas limitar la siá accion a la pression diplomatica. En d’autres conflictes, dins d’autres païses, a demostrat una accion mai energica. Los refugiats s’amassan a la frontièra turca e an de besonh de secors. Dins dos meses, lo freg arribarà a las montanhas turcas. Cal que França mene l’accion umanitària per ajudar los refugiats sirians e cal que França mene la recèrca d’una sortida negociada, politica e immediata a la guèrra. L’istòria e la responsabilitat o reclaman aital.