Cada estiu, pendent aquestas darrièras annadas, los europèus avèm assistit a la tragèdia de l’immigracion massissa. De personas que fugisson la guèrra e la misèria ensajan, coma pòdon, d’arribar en Euròpa per aver una vida melhora. Mas ongan las proporcions de la migracion son massissas e doncas l’alarma es mai granda que dins las annadas precedentas. De centenats de personas son mòrtas aquestas setmanas dins las aigas de la Mediterranèa e dins los Balcans, davant l’impoténcia de milièrs d’europèus e la paralisi politica d’una Euròpa qu’es, dempuèi fòrça decennis, acostumada a un bon nivèl de vida e a un nivèl bas de conflictivitat. Lo chòc amb una realitat plan divèrsa es estat brutal e mantes an pas reagit encara.
 
Dins aquel contèxt, la còla de Jornalet i vesèm dos domenis de reaccion. D’un costat, i a la necessària politica d’ajuda umanitària elementària. Cal que los refugiats tròben assisténcia e lotjament quand arriban en Euròpa, al marge de quina autra consideracion que siá. Los migrants son de personas umanas qu’an freg, set e fam ara, non pas deman o après deman. Los païses que supòrtan lo pes de lor arribada (Itàlia, Grècia, Macedònia) devon donar aquela assisténcia amb lo sosten de las organizacions internacionalas, las ONG e los autres membres de l’Union Europèa (UE). Cal, tanben, sosténer los organismes internacionals que trabalhan dins los camps de refugiats dels païses en conflicte e las ONG que i collabòran per fin que, tanben ailà, las condicions d’aculhida e de sosten sián dignas^[1].
 
Ça que la, al nivèl politic cal denonciar l’incapacitat d’Euròpa per afrontar de manièra conjoncha lo problèma. E quand parlam d’Euròpa parlam pas, justament, de l’UE ni de la Comission Europèa, mas dels estats individuals que, amb tot l’egoïsme del Mond, an refusat de trabalhar ensems. La Comission Europèa a prepausat la distribucion dels migrants en quòtas entre los païses, sus la basa, que partejam, qu’aquela tragèdia es pas un problèma de Grècia o d’Ongria mas qu’es un problèma de dimension europèa. Doncas, la responsa deu èsser europèa e non pas de cada estat. Quina sòrta d’Euròpa unida bastirem se, en una matèria tan sensibla coma lo respècte dels dreches umans, cada estat agís per lo sieu compte? En segond luòc, cal agir amb tota la determinacion contra las màfias trafegantas las personas. Qu’un trafegant de migrants e refugiats, que met en perilh la vida de centenats de personas, afronte solament de penas de uèch ans de preson es pas pro per luchar contra aqueles òrres criminals. Cal far tot çò possible per empedir sul pic que los trafegants contunhen de metre en risc la vida de milièrs de personas desesperadas.