La manifestacion de dissabte passat a Montpelhièr a demostrat un còp de mai la vitalitat del movement occitanista. De milièrs de personas vengudas dels quatre extrèms d’Occitània marchèron per las carrièras de la vila d’un biais festiu, revendicatiu e civic. Pendent un jorn, Montpelhièr foguèt la capitala d’Occitània e l’occitanisme arborèt sa capacitat de convocacion. Lo movement occitan a demostrat qu’a un poder de mobilizacion sociala, un poder d’organizar d’actes massisses, qu’a de pòrtavoses reconeguts e qu’es capable d’intervencion sociala, culturala, institucionala, educativa e politica. Doncas, avèm totes los elements per passar a un estadi nòu, a una estapa nòva e pus madura qu’ofrisca de resultats que se pòscan tocar.
 
Dins aquel sens, cal remembrar que la primièra manifestacion massissa en favor dels dreches dels occitans foguèt en 2005 a Carcassona. De segur, totes se’n remembram e fòrça legeires i anèron ja. Ça que la, cal pensar que fa ja 10 ans d’aquela primièra manifestacion e lo movement, malgrat las avançadas quantificablas dins qualques domenis concrets, a pas espelit coma seriá desirable e a pas manco obtengut encara de resultats satisfasents. Sembla qu’ara podèm començar de despassar qualques unes dels vicis pròpris dels movements marginals: la division, l’atomizacion, l’incapacitat de trabalhar en comun, lo maximalisme dels objectius o la radicalitat ideologica. Avèm aprés, en bona part, a identificar e priorizar lo mai petit comun denominador que nos jonh e evitar çò que nos devesís. Mas tot aquò o aplicam encara, solament, al domeni teoric.
 
Dins aquel sens, un observaire extèrne poiriá pensar, amb rason, que l’occitanisme a una fòrça potenciala qu’emplega pas, o qu’utiliza solament en partida. Sembla que l’occitanisme crei pas en la fòrça qu’a, nimai en la fòrça que pòt arribar d’aver potencialament. Passar de las paraulas als faches, de las manifestacions a l’accion politica, depend exclusivament de nosautres meteisses. Sabèm ja quals son los ingredients de la recèpta del succès: lo trabalh, l’unitat d’accion, la constància, la flexibilitat, la coeréncia e la priorizacion. Fagam-o, doncas. Senon, la sola alternativa restarà de celebrar de grandas manifestacions cada dos o tres ans, destinadas unicament a l’autoconsume e a satisfar lo besonh de l’efièch placèbo.