Lo segond torn de las eleccions regionalas francesas, malgrat l’isteria teatralizada republicana francesa, a pas modificat substancialament la scèna politica nimai l’arquitectura institucionala de las nòvas regions. La drecha e l’esquèrra se son repartits los govèrns de l’immensa majoritat de las regions e lo fenomèn del Front Nacional es demorat coma totjorn: un grand tressaut al primièr torn e lo blocatge dels autres partits al segond torn. La meteissa causa se passa normalament dins las eleccions presidencialas. E ara l’autocomplasença republicana se tornarà balancejar amb inchalhença dins son autosatisfaccion o dins l’exibicion impudica de las “valors republicanas” e de la Marselhesa, sens s’ocupar ni afrontar los problèmas plan grèus que motivan qu’una partida plan importanta dels elegeires vòten Marine Le Pen.
 
Tot aquò, doncas, es immobil e i a pas cap de novetat. Pas cap? Non! Lo pòble còrs a donat lo govèrn de l’illa a una formacion autoctòna e nacionalista, e ara l’illa aurà un president sobeiranista còrs per lo primièr còp, impulsat per una coalicion formada per d’autonomistas e d’independentistas. Lo projècte de govèrn anonciat pel futur president e cònsol màger de Bastia, Gilles Simeoni, se basa sus la proteccion e lo desvolopament de la lenga pròpria, sus la volontat de se dotar d’una cèrta capacitat legislativa, sus la defensa de l’environament e sus un melhorament fiscal, entretant. Pas res de radical ni cap d’intencion de secession, qu’es una tòca inaccessibla ara per ara amb lo 35% dels vòtes. Ça que la, qualques jacobins an ja fach d’exibicions de patriotisme extrèm, coma es lo cas d’un professor presumidament d’esquèrra de Perpinhan qu’a parlat del besonh de i mandar los paracasudistas per i restablir la sobeiranetat francesa. Au, los vièlhs sòmis imperialistas...
 
Lo tèrratrem còrs nos deu servir per aprene qualques leiçons. La primièra es que lo tèrratrem es pas estat subte ni inesperat: es lo fruch de decennis de trabalh de basa plan fach e plan organizat, amb de partits politics pròpris que se son ocupats de s’installar dins tota l’illa, per formar de bons dirigents e per ofrir un projècte estrambordant. La coalicion venceira a donat tanben una segonda leiçon: solament l’union fa la fòrça. Amassa, los nacionalistas còrses governaràn l’illa. S’èran demorats devesits e separats seriá un partit francés lo que los governariá. Simeoni e sos companhs an demostrat que lo biais de créisser socialament e electoralment es pas amb posicions intransigentas, mas amb un projècte pròpri per l’illa, gradual e sens trencaments brutals. An comprés que s’òm vòl arribar a la cima d’una montanha çò primièr que cal far es lo primièr pas, e puèi fòrça d’autres abans de i arribar. Ara que son al govèrn còrs, poiràn far mai de passes e los faràn mai lèu. La democracia e la libertat avançan en Corsega, lo brèç de Napoleon. I pòt pas aver cap d’autre imatge mai grafic de la decadéncia d’una Republica Francesa qu’es quitament pas conscienta de la granda velocitat qu’es a se degradar.