editorial
De regions sens nom
Una de las estrategias de las politicas colonialas d’Euròpa es lo dessenh de las frontièras dels païses colonizats. Son de linhas traçadas sus una carta que seguisson de logicas economicas, e sustot que cèrcan la destruccion de ligams ancestrals en devesissent de culturas e en forçant la convivéncia de grops umans qu’an de biaisses de viure diferents. La nòva division regionala seguís aquela logica, a l’imatge dels païses d’Africa o de l’Orient Mejan. Mas aquel nòu traçat nos arriba impausat en un moment que los colonizats interiors sèm ja abituats a las divisions d’aquela sòrta, qu’avián ja separat Tarba de Pau e Nimes de Marselha, ont de païses coma Gasconha o Lengadòc èran ja trencats dins de regions diferentas.
Una de las consequéncias d’aquela logica, es que se crèa de territòris administratius sens nom. E mai se lo jacobinisme resòlv abitualament aquel problèma en emplegant d’accidents geografics, ara se tròba amb una nòva division regionala que la sap pas nomenar. E los occitans —qu’avèm acceptat amb resignacion aquela division impausada dins lo pur estil colonialista— nos sèm engatjats a cercar un nom per aquelas regions. Aquel debat es estat de mai en mai viu en Lengadòc-Rosselhon-Miègjorn-Pirenèus. Lai an creat un comitat pel nom de la region, e an mes en marcha un calendièr del procès ciutadan per lo causir. Aquel procès se debana en tres fasas e se deu acabar lo 24 junh que ven amb l’adopcion en assemblada plenària d’una resolucion qu’avisarà lo govèrn francés del nom definitiu de la region. Puèi, lo Conselh d’Estat francés deu validar aquel nom abans lo 1r d’octòbre. Pasmens la decision ciutadana es pas inalienabla e las autoritats de l’estat an totjorn lo darrièr mot de dire.
La còla de Jornalet cresèm qu’aquela division regionala es una imposicion del colonialisme interior qu’a un deficit democratic enòrme. En mai d’aquò, las regions resultantas son mai petitas e nombrosas al nòrd de l’Exagòn, çò que pòt provocar un prejudici economic per Occitània, Catalonha e lo Bascoat. Per tant, cresèm que los esfòrces se devon dirigir sustot a luchar per una division regionala normala e per un país normal, ont Peiregòrd siá Peiregòrd, ont Provença siá Provença e ont Velai siá Velai. Aquí deuriam cridar a la solidaritat internacionalista per luchar ensems amb los bretons e los alsacians, que son fòrça malcontents, entretant.
Per clavar aqueste editorial, volèm dire que dins tota aquela sornura i avèm vist un pauc de lum. La region en question conten una partida d’Occitània e una partida de Catalonha, e los noms prepausats fan referéncia a aquelas nacions. E las proposicions de nom contenent lo tèrme “Occitània” son estadas fòrça popularas dins totes los sondatges prepausats. Aquò, delà los debats sus la convenença o non d’aquel nom, mòstra un còp de mai que lo pòble occitan existís e que se sentís occitan. E qu’a una consciéncia que se manifèsta almens al centre-sud del país.
Una de las consequéncias d’aquela logica, es que se crèa de territòris administratius sens nom. E mai se lo jacobinisme resòlv abitualament aquel problèma en emplegant d’accidents geografics, ara se tròba amb una nòva division regionala que la sap pas nomenar. E los occitans —qu’avèm acceptat amb resignacion aquela division impausada dins lo pur estil colonialista— nos sèm engatjats a cercar un nom per aquelas regions. Aquel debat es estat de mai en mai viu en Lengadòc-Rosselhon-Miègjorn-Pirenèus. Lai an creat un comitat pel nom de la region, e an mes en marcha un calendièr del procès ciutadan per lo causir. Aquel procès se debana en tres fasas e se deu acabar lo 24 junh que ven amb l’adopcion en assemblada plenària d’una resolucion qu’avisarà lo govèrn francés del nom definitiu de la region. Puèi, lo Conselh d’Estat francés deu validar aquel nom abans lo 1r d’octòbre. Pasmens la decision ciutadana es pas inalienabla e las autoritats de l’estat an totjorn lo darrièr mot de dire.
La còla de Jornalet cresèm qu’aquela division regionala es una imposicion del colonialisme interior qu’a un deficit democratic enòrme. En mai d’aquò, las regions resultantas son mai petitas e nombrosas al nòrd de l’Exagòn, çò que pòt provocar un prejudici economic per Occitània, Catalonha e lo Bascoat. Per tant, cresèm que los esfòrces se devon dirigir sustot a luchar per una division regionala normala e per un país normal, ont Peiregòrd siá Peiregòrd, ont Provença siá Provença e ont Velai siá Velai. Aquí deuriam cridar a la solidaritat internacionalista per luchar ensems amb los bretons e los alsacians, que son fòrça malcontents, entretant.
Per clavar aqueste editorial, volèm dire que dins tota aquela sornura i avèm vist un pauc de lum. La region en question conten una partida d’Occitània e una partida de Catalonha, e los noms prepausats fan referéncia a aquelas nacions. E las proposicions de nom contenent lo tèrme “Occitània” son estadas fòrça popularas dins totes los sondatges prepausats. Aquò, delà los debats sus la convenença o non d’aquel nom, mòstra un còp de mai que lo pòble occitan existís e que se sentís occitan. E qu’a una consciéncia que se manifèsta almens al centre-sud del país.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#10 Los critèris democratics !!! En Euròpa ultraliberala ??? Supausi que galejatz. Los critèris dels traçats èran triples :
1) Demesir lo total de las despensas publicas, en servissent de mens en mens lo public (principalament paure)
2) Aleugierir la pression fiscala sus la entrepresas e los rics en general. Atal, los paures son de mens en mens plan servits, e los rics de mai en mai rics.
3) Permetre subretot pas que los pòbles autres que franceses (occitans, catalans, bretons, et caetera…) se poguèssen reconéisser dins un traçat territorial qu'oficalizariá fisicament lor preséncia al mond !
E aquò basta, non ?
#10
Per l'Aquitània, aurén aujut bien de mau a trencar... entre les gents que volèvan les Charantas en Aquitània e los que volèvan Mijorn-Pirenèus, shens comptar los qu'aurén sonque volut los departaments gascons amassa... Lavetz, la volentat deu pòple, he...
Qualqu'un coneis quales son estats los critèris generales qu'an justificat la nòva division territoriala?
Ont an mes la frontièra entre los critèris democratics e los interèsses d'una minoritat?
Perque l'Assemblada a decidit èsser per dessús la volontat del pòble?
#6
''Occitania es lo nom de la tèrra que s'i parla (o se deuriá parlar encara) occitan''
>>> Es aquò lo problèma. Es aquò una bona causa de basar un territòri politic sus de critèris lingüistics, dens un contèxte ont la practica de la lenga a dispareishut dens bien d'endrets, ont les lengas se boiran coma les populacions, d'autant mèi qu'i a pas tant de diferéncias entre òc e oïl coma n'i'n a entre òc e basque o entre oïl e alsacian.
Pus concretament : en Gironda, am aujut cronologicament les situacions que seguissen :
1) òc pertot
2) reculada de l'òc faça a l'oïl dens les 2 Gavacherias (2 fenomènes un pauc diferents)
3) regasconisacion progressiva de la Petita Gavacheria
4) (quasi-)disparicion de l'òc sus la riba dreta de Dordonha, mès tanben en Entre-2-Mars (exceptat lo mijorn), en Medòc, autorn de Bordèu
5) revispolada recenta de l'òc, renforçament dens quauques lòcs (CUB...), mès demb pauc de ligams demb la cultura locala
Blaia èra occitanofòna sonque dens la fasa 1.
Landerroet dens les fasas 1 e 3.
Borg dens les fasas 1, 2 e 3.
Bordèu dens les fasas 1, 2, 3 e 5.
Ont s'arrèsta lo país d'òc ? Perqué i botar Liborna pusque n'i parlan pas mèi òc ? Perqué pas i botar Saintes pusqu'i parlèvan òc i a bien longtemps ? E los occitanofònes de París (achí exagèri un pauc) ? etc.
Per trobar peus aus eus, poirem díser qu'una majoritat d'occitanofònes bordalés parlan biarnés,... e pertant som pas en Biarn !!! En fèit, çò que vòli exprimir, es que diurem nos basar sus un ensemble de critèris e pas unicament la lenga : notadament l'istòria. Balhi sonque mon avís, aquò sèrv a res mès aquò hèi pas de mau :)
me renji sènsa rèire-pensada dau costat d'Emmanuel Isopet qu'a escrich ço que caliá e pereu de G. Cairon : l'istòria tota poderosa, que d'ideologias divèrsas vòlon escafar de la memòria dei pòbles e dei nacions. per lo nom de nostras regions,; lo retorn a l'ancian regime amb un aggiornamento adequat me pareis lo mai sovetabla, mai me sembla que lo govèrn es obnubilat per la carta de França, lei punts cardinaus ,lo gigantisme e lo colhonitge, tot ço ,que rompe d'a fons amb la tradicion
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari