Es un fach conegut que la lenga finesa aperten pas al grop indoeuropèu e qu’a una capacitat enòrma de formar de mots fòrt interessants. La magia e la musicalitat de la lenga finesa explica, en granda partida, la fascinacion que desvelha aquel país immens. I a un mot que nos a tirat mai que mai l’atencion: pilkunnussija. A pas una traduccion dirècta en occitan, mas se poiriá tradusir mai o mens per: “persona que crei que lo sieu destin es de corregir totas las errors d’ortografia e pontuacion, e mai s’aquò li còsta la siá popularitat, autoestima e benestança mentala”.
 
Aquel mot nos va fòrça plan per parlar, dins l’editorial setmanièr de Jornalet, d’una tendéncia inevitabla que patisson las lengas minorizadas. Las lengas amb pauques parlants an sovent fòrça “velhaires” lingüistics, que velhan sens fatiga per lo sieu bon usatge e la siá bona ortografia. Per contra, del mai una lenga a de parlants, del mens a de “velhaires” de la siá puretat, perque se constata que la quantitat remplaça la qualitat excellenta e i a pas cap de perilh a tèrme cort pel sieu bon usatge e la siá qualitat. Dins lo cas de l’occitan, aquel fenomèn es evident e los pilkunnussija se fan veire plan sovent dins los comentaris dels articles de Jornalet, en establissent d’apassionats debats entre eles sus las diferentas variantas de la lenga d’òc o sus las errors d’ortografia e sintaxi que totes fasèm de còps.
 
Ça que la, lo perilh arriba quand aquel jòc o aquel zèl deven un mur contra los nòus parlants de l’occitan, que per eles, de còps, los vièlhs parlants de totjorn non solament son pas una ajuda, mas que pòdon venir un lagui. Coma se passa, per exemple, dins qualques cases al Bascoat, ont los vièlhs parlants del basc (euskaldun zaharrak) daissan pas viure los nòus parlants del basc (euskaldun berriak), a qui retrason continualament lo lor marrit accent, la lor marrida ortografia o la lor marrida sintaxi. Per aquela rason, cal que los vièlhs parlants de l’occitan ajam una actitud dobèrta e de sosten als nòus parlants, e que ne remarquem mai las capitadas e los melhoraments que non pas las errors gramaticalas e las mancanças d’ortografia. Solament aital farem mai atractiva la lenga e i poirem atraire de parlants nòus.