editorial
Los mostres de l’alienacion
Per èsser un bon francés, un bon republican e un bon defendeire de las valors de la Republica, cal quitar la cultura pròpria. Aqueste es un fach qu’en Occitània lo coneissèm plan e que se nomena alienacion. La majoritat dels nòstres compatriòtas an refusat lor lenga e lor cultura per aver l’escasença de venir de bons franceses. Fòrça dels occitans alienats, encoratjats pel jacobinisme oficial e mai que mai pel populisme aisit del Front Nacional, demandan als nòus venguts, long del sègles XX e XXI a causa de la misèria o del colonialisme, que refusen tanben lor lenga e lor cultura per venir de bons franceses.
En 2005, i aguèt dins l’estat francés una tièra de susmautas, caracterizadas per l’incendi de veituras e d’afrontaments violents entre qualques centenats de joves de las banlègas e la polícia. Aquela seguida d’incidents, que comencèt après la mòrt de dos joves d’origina africana dins la banlèga de París, s’estenguèt per tot l’exagòn e arribèt tanben en Occitània, notadament a Bordèu, Pau, Tolosa, Marselha e Niça. Tot aquel vandalisme s’arrestèt amb la repression, mas sembla que degun faguèt pasuna analisi adeqüata de la situacion.
Dins las darrièras annadas, l’estat francés a viscut de crimes òrres que l’esperit mai sadic auriá pas pogut imaginar. Fòra los atemptats de París de novembre passat, qu’esmoguèron lo Mond entièr, en Occitània sèm de victimas d’aquela barbariá. Dins los nombroses cases de violéncia que se son passats al país, remembram amb una dolor especiala los crimes de Mohamed Merah a Montalban e a Tolosa, e ara, vivèm amb una dolor extrèma l’orror que se viu a Niça dempuèi dijòus passat. Un crime que passa l’òsca.
Totes aqueles crimes son comeses per de ciutadans franceses d’origina immigrada, que son anats cercar quicòm que sabèm pas dins un fanatisme extrèm, malaut e sadic. Totes aqueles criminals son estats tuats per las fòrças de l’òrdre, en empedissent qu’ajan un jutjament just e sustot en eliminant la possibilitat d’interrogar, estudiar e enquestar tot aquel mond, per comprene çò qu’a provocat que vengan de mostres. Una informacion plan presada que las autoritats deurián aver se volèm arrestar tota aquela orror. Pel moment, l’estat d’emergéncia a servit pas a res.
En 2005, i aguèt dins l’estat francés una tièra de susmautas, caracterizadas per l’incendi de veituras e d’afrontaments violents entre qualques centenats de joves de las banlègas e la polícia. Aquela seguida d’incidents, que comencèt après la mòrt de dos joves d’origina africana dins la banlèga de París, s’estenguèt per tot l’exagòn e arribèt tanben en Occitània, notadament a Bordèu, Pau, Tolosa, Marselha e Niça. Tot aquel vandalisme s’arrestèt amb la repression, mas sembla que degun faguèt pasuna analisi adeqüata de la situacion.
Dins las darrièras annadas, l’estat francés a viscut de crimes òrres que l’esperit mai sadic auriá pas pogut imaginar. Fòra los atemptats de París de novembre passat, qu’esmoguèron lo Mond entièr, en Occitània sèm de victimas d’aquela barbariá. Dins los nombroses cases de violéncia que se son passats al país, remembram amb una dolor especiala los crimes de Mohamed Merah a Montalban e a Tolosa, e ara, vivèm amb una dolor extrèma l’orror que se viu a Niça dempuèi dijòus passat. Un crime que passa l’òsca.
Totes aqueles crimes son comeses per de ciutadans franceses d’origina immigrada, que son anats cercar quicòm que sabèm pas dins un fanatisme extrèm, malaut e sadic. Totes aqueles criminals son estats tuats per las fòrças de l’òrdre, en empedissent qu’ajan un jutjament just e sustot en eliminant la possibilitat d’interrogar, estudiar e enquestar tot aquel mond, per comprene çò qu’a provocat que vengan de mostres. Una informacion plan presada que las autoritats deurián aver se volèm arrestar tota aquela orror. Pel moment, l’estat d’emergéncia a servit pas a res.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#9 Pichota mèsa al punt al sicut dau "catalan" Emmanuel Valls.
Aquèl ome es nascut d'una maire soïssa, eissuda de la borgesia granda dau Tessin, e d'un paire catalan, eissut d'una nauta familha barcelonèsa clericala e de drècha, proprietaria d'un diari curatièr que foguèt tancat per la Republica Espanhola. Lo Manuèl nasquèt benlèu a Barcelona mas creissèt, visquèt e passèt sa vida tota a Paris. Aquèl ome es un parisenc, e que se vol mai parisencàs que los parisencs. Es un F-R-A-N-C-E-S es a dire un nacional-parisenc, saique pas un catalan.
Coma tot afogat parisenc lo seu somi/fantasm es d'ésser un jorn rei de França, es a dire president de la RRRRepublica (nom balhat a la republica francimanda de Paris, universalament coneguda jol nom de "république française"). Es un arrivist acarnassit de poder e de reconeissènça narcissica, tan coma lo Sarkozy, o quin que siague politic francès que pantaissa fort e mort d'ésser un jorn REI-PRESIDENT. Alara, companhs, cal pas somiar amb ço que lo mièg-catalan Valls, creissut a Paris, auria coma brigalh de consciènça catalana o minoritaria al dedins dau seu closc. Per èl i-a pas qu'una lenga en "França",lo francès, e basta ! Son darrièr discors en Corsèga al sicut de la lenga corsa es d'alhors mai que clar sus aquo.Lo Manuèl Valls es tan catalan que lo Charles Pasqua èra cors, o lo Francisco Franco gallèc, se vesètz aquo que voli dire...
#14 Se las sagetòtas ↑ e ↓ an valor de sondatge, a l’ora d’ara que n’i a au mensh ua mitat qui pensan per èster un bon occitanista cau èster un relativista culturau e deféner lo dret d’ensacar las hemnas.
Ad aquestes : que portarèi las vòstas ↓ com medalhas.
#9 D'exemples tant caricaturals parlan per 1% dels imigrats. Qué podèm dire pels autres?
E encara, vau pas trop cavar, que l'exemple de Valls es exactament un imigrat que recebèt sa lenga e sa cultura catalana (que son paire faguèt anar sa femna a Barcelona al moment d'enfantar per que son nenon sia "catalan nascut a Barcelona). Doncas vesèm plan que l'afar de l'anlienacion es... pas totjorn clara.
Autre exemple, se la femna musulmana velada es una catalana de naissença convertida a la religion musulmana, ...
Mas enfin, vostres exemples respondon pas a la question que pausavi, ço que prova que la diferéncia entre la simpatica integracion e l'orra assimilacion es pas clara. L'es pas a la primièra generacion, l'es encara mens per las senguentas.
#9 Excellents exemples. Lo vel cobrís la cara o pas que lo pel ? O demandi perqué segon ieu, una femna de la cara dissimulada es pas integrada en cap de societat, que siá a Londres, Barcelona o Kabol.
Lei susmautas de 2005 arribèron pas fins a Marselha... Es un fach qu'èra estat ben notat e documentat a l'epòca..
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari